en basit tabiriyle: elmayı hiçbir insanın görüp tatmadığı bir dünyada" elma" diye bir şeyin var olduğunu ispatlamaya çalışan bir manyak gibi hissediyorum.
ruh halimi özetleyecek bir duygu bile düşünemiyorum.sanki bu dünyada olmak cehennem hissi uyandırıyor.elllerim durmadan üşüyor hasta değilim nedir bunun sebebi onu bile idrak edemiyorum.
hüzünlüyüm.nötr bir dengeye sahip olması gereken halet i ruhiyemi her defasında dışa pozitif yansıtmaya çalışmam gün geçtikçe negatif yükleri içimde kutuplaştırmamla sonuçlandı.
sonuç; içimde fırtınalar eserken dışarıda güneş açan kişiliğe büründüm.
Böyle bir şey ben de atlattım,
iskemle sandım kendimi bir süre
Üzerime oturacaklar diye korkulardaydım.
Ama sonra yırttım şemsettin
Kendime telkinler yaptım “sen iskemle değilsin” diye diye
inandırdım kendimi..
