akılda yüzlerce şey, yazmaya başlayıp sürekli silmek, kelimeleri toparlayamamak kısacası "yazamamak".
yazmaya yetisi olmamak.
bu tıpkı insanın tokken daha çok yemesine benzer, yedikçe yemek yiyesiniz gelir, yemedikçe iştahınız kapanır.
yazdıkça yazarsınız,açılırsınız; yazmadıkça yazamazsınız,paslanırsınız.
bir türlü kabullenilemeyen, insanı b.mb.k eden bir "yetersizlik" hali. sözlük işinde öyle olabiliyor mesela. yazar olduğunuzun ilk günleri, off, günde 60 70 entry giriyorsunuz, işin ilginç yanı öyle dolu, hırslısınız ki, gerçekten de iyi yazıyorsunuz, şukelalar gani gani. eksilere hiç bakmıyorsunuz zaten, moralinizi bozmasın etmesin diye. ama işte zaman aşımına uğruyor hevesiniz, gün geçtikçe "hmm sözlük değil mi? evet artık yazmam lazım" oluyorsunuz. oysa kırılan hevesle birlikte, yazma yetinizi de kaybetmişsiniz sanki. eskisi gibi değil hiçbir şey. bakınız yazarlığı denen halta sardırmışsınız ya da tek cümlelik entryler girmeyi yeğler olmuşsunuz. peki bu neden böyle? çok mu hızlı başladınız? gelip geçici bir durum mu bu? bunları da sorabileceğiniz hiç kimse yok ki!
tükenmektir. akılda bin bir tane sahne vardır, kuramazsın. kalem elinde yazmasan yapamayacaksın biliyorsun ama olmaz, tek bir kelime bile akmaz kağıda. oysa neler geçer içinden. öyle dolmuşsundur ki taşamazsın. bir tutukluk sarmıştır ruhunu. kalemin canın olmuştur yine. ve nankördür de. senin elinde adam olmuş o kalem o kağıda dokunmak istemez böyle anlarda. ama canın acır yazamadığın her dakika. kalemde mürekkep uçar gider ve birikmiş taşamayan sen nefesin tükenmişçesine kalırsın öylece.
tükenmeye başlandığının belirtisidir. eğer sözkonusu olan şey sözlükte yazamamak ise sebepleri sıralanabilir. başlıkların alalade olması, ortamdan soğuma, yazılan farklı entryleri okuyarak doyma ve benzeri bir şekilde devam eden ve bunlara cevap verilemeyen geçici olması umut edilen durum. başka bir deyişle (bkz: kal gelmesi).
coşkun başlıklar arasında akla bi şey gelmeyince yaşanan durumdur, başlıkların coşkun olmasının sebebi sözlükten çıkılınca tek tek hepsi hakkında kafada makale yazılabilmesidir. bir de yazarsın yazarsın yazarsın, sonra bi okursun, öeehh dersin, peh dersin, silersin, bu olay bi kaç kez daha tekrar eder. bu bi lanettir okumadan enter a basmak gerekir, ama yapamazsın, sonra yazamazsın işte.
kalemin ucu ile hazne arasında kalan çökücü maddenin katılaşaması.. haznenin mürekkep çekme mekanızmasının işlemezliği.. koku alamamak.. varlık gösterememek.. korkmak..
koşmak isteyipte ayaklarının bağlı olması gibi bir şeydir kendileri. ipleri çözmek istersiniz ama ip dediğiniz şey de kendi ördüğünüz bir dokudur ve bedeninizin bir parçasıdır. ipten çıkamaz ayaklar. çıkartmaya çalıştıkça kanar kanadıkça acırsınız. sonunda boşverme falan da olmaz. siz acınızla içinizde patlayan kelimelerinizle öylece kalırsınız. budur.
yazacak kapasiteye ve kabiliyete sahip olan ama yazacak gücü kendinde bulamayan gerçek ruh hastalarının i$idir yazamamak.. kaleme, klavyeye söz geçirememekten acı olan ise payla$ılacakların akıldan asla silinmeyi$i.
aidiyet ne fena bir duygu. insana yalnızlığı özletir.
içi kaynayan sözlükçünün laneti. coşkun, yakıcı duygulara kapılmış sürüklenirken sol framede tutunacak başlık arar; kimi kendini çeker, kimi sakıncalıdır, kimi kapasitesinin çok üzerindedir, çoğuna da tutunmak istemez.
yanlış gözlere yakalanmaktan, doğru gözlere ulaşamamaktan, -en fenası- kaybolup gitmekten, havaya karışmaktan korkar.
nick arkasına, kelimeler altına gizlenirken yakalanmak kabusu olur, elleri durur, yazar, siler, yazar, editler, siler, tekrar yazar, ekler, çıkarır, tekrar siler.
Mahcubiyet ne fena bir duygu. insana kötü olmayı istetir.
