çok sıkıcı bir insanım sanırım. hiç öyle "ölmeden önce yapılacak 100 şey" türünden listelerim olmadı. zaten uzun vadeli plan hiç yapmadım. çünkü buna inanmıyorum. tarihin akışı felsefi olarak öylesine kaotik ki bizim küçük iradelerimiz bir yaşam çizgisini tayin etmede fazla yetersiz. gezmeyi isterim. ama çok çok gezmek. dünyanın her yerini görmek. okumak istediğim kitapları okumak, film listemi tamamlamak, öğrenmek istediğim dilleri öğrenmek isterim. bu kadar yani. iyi bir teorisyen olup, bir de bütün birikimimi, koleksiyonumu ve kitaplarımı bırakabileceğim bir çocuğum olması yeterli. bunları yapmak isterim. nasıl olur, ne zaman olur, ne ölçüde olur gibi sorulara cevap verebilecek bir programım olmaz. o arada olanlar kaotiktir. idealim kendimi gerçekleştirmek. bu tohumun ağaç olması gibi bir gelişmedir, bir plan değildir. bir tarihsel son.
bilmedigim bir şehr-i gezip görmek
kamp yapmak gün batısı ve gün doğuşuna tanık olmak
geçmişteki tüm kötü anılari zihnim den silmek.
motora sürmek pembe kask olması.
ve en çok anne olmak istiyorum.
seneler once sahneden korkup resitale çıkmamıştım. hayattaki tek pişmanlığım olabilir. belki bir gün telafisini yapabilme fırsatım olur. sanırım güzel bir piyano resitali vermeden ölmek istemem.
Her ne olursa olsun, ister yap ister yapma veya ister yapama; sonunda ölüm var mı?..
Madem ki bu işin nihayeti belli, öyleyse inançlarım gereği Allahın rızasını kazanmadan ölmek istemem.
