hz. mevlana'nın bir sözünü anımsatır.
SUSKUNLUĞUM ASALETiMDENDiR lakin
HER LAFA VERECEK CEVABIM VAR
AMA BiR LAFA BAKARIM LAF MI DiYE
BiR DE SÖYLEYENE BAKARIM ADAM MI DiYE.
bazen yapılmaması gerekendir. ayrılırken yapıldığı takdirde aylarca senelerce kafanızda verirsiniz o cevabı, taaki bir gece alkolün etkisine kendinizi bırakana kadar.
eğer karşınızda ki bilgili, düzeyli, akıllı bir kişiyse ise susmamak gerekir yapıştır gitsin fakat karşınızda ki cahil, yobaz bir kişiyse susmak size daha yüce gösterir. belki o kendi kendine bir zafer elde ettiğini düşünür ama aklı başında olan insanlar sizin ne anlatmak, ne söylemek istediğinizi çoktaaan anlamıştır.
içinden:verecek süper bi cevabım var,ama benden başkasının bilmesini istemiyorum(daha önemli bi yerde dile getireceğim)
cevabı bekleyen karşı kişi: işte 'lan oğlum yapıştır' dedikleri bu olsa gerek.sustu kaldı bön bön bakıyo.
söz gümüşse, sükut altındır atasözünü benimsemiş ve kişiliğine yansıtmış içlerinde benim de yer aldığım bir insan topluluğunun karşıdakinin çirkefliğine aldırmadan yaptıkları eylemdir.
kim ne diyorsa doğrudur anlayışını benimseyen bezmiş bir insanın yapacağı eylem. ya da kendini karşısındakinin seviyesine düşürmek istemeyen, irade sahibi erdemli bir insanın yapacağı şey.
söylediklerinin duvara çarpıp yine kendine döneceğini hisseden ve bilen kişinin yapabileceği bir şey olabilir. bu durumda kuracağı cümlelerin kendi içinde kalarak değerini yitirmeyeceğine inanıyordur ve haklıdır...
