Benim annemdir. Hala 2 kere yüzü değişmiş koltuklar durur memleketteki evde. kırk seneden yaşlıdır o koltuk takımı. ama öyle kaliteli ki yapmış ki zamanında ustası hala kullanabiliyorsun. Şimdi öyle emek veren pek yok açıkçası.
Koftiden değil harbiden efsane benin, senin bizim annelerimizdir, hepimizin annesidir. Çocukluk yıllarımızla özdeşleşen o koyu kahverengi, eskiyince içindeki talaş gözüken mobilyaları nasıl unutabiliriz. Bizler büyüyüp o mobilyaları yaktıkta kirlendi dünya. Tüketici toplumu olduk iyiden iyiye. Şimdi ise 3-5 yılda modası geçince atıyoruz mobilyaları, üstelik sobada bile yakamıyoruz artık. Şimdi sırf bu nedenden gidip öpücem o bol çileli bir hayat yaşamış annemi. Hayır ağlamıyorum, sadece gözüme zigon sepha kaçtı.
