bülent arınç'ın yapması muhtemel hadisedir. şiiri okurken gözleri dolar, ağlamaya başlar ve kendinden geçer. tıpkı adnan oktar'ın kedi canını senin halini alır ve boşalırcasına şiirini okur.
akrostiş yazmak gibi bir dert yoksa çok da zor olmayan eylemdir. ama illa mısraların baş harflerinden ismini çıkartmak derdindeysen "p" harfini nasıl kullanacağını şimdiden düşün derim.
patates, patlıcan, pembe, postit, peruk, perşembe, patlak akla ilk gelen kelimler olunca bunlarla başbakana şiir yazmak, hem cesaret hem de tanıdık bir hakim * ister.
tireyerek boşaldım örneğinde, bakınız verilebilecek bir ruh haline neden olacak duruma gelecek insancıklara düşündükçe gülünmeli mi ağlanmalı mı bilinmez?
