bir tanesi doksanların meşhur atari salonlarından birisinde yaşanmıştır. street fighter oyunu vardı çoğunuz bilirsiniz. ben daha 10-12 yaşlarında falanım. bir tane afedersiniz g.t oğlanı 17-18 yaşlarında onu oynuyor. ben de kenarda izliyorum 1 tane jetonum var heba olmasın diye gollumun yüzüğe sarılması gibi "kıymetlimmmmmm" diyerek avuçlarımda tutuyorum. bekliyorum ki alet boşalsın geçeyim. elemanın yanına girsem muhtemelen yenecek beni jetonum boşa gidecek. ben yensem muhtemelen dövecek..
neyse bekliyorum ama ibne paralı belli. kaybettikçe yeni jeton atıyor yeniden başlıyor. 10 dakika 15 dakika yarım saat yok bitmiyor. kamil oyunu da bilmiyor belli habire dayak yiyip küfür ede ede duruyor. son jetonunda makineye perfect ( hiç yımrık falan atamadan yenildi yani ) kaybedince istemsizce zühehehe diye güldük kenarda benim gibi sıra bekleyen benle aynı yaşlardaki diğer çocukla. eleman bize döndü aldı ikimizi bir ona vuruyor bir bana. pezevenk 2 dakika önce makineye perfect kaybetti ya ikimizi de aynı şekilde hiç darbe almadan dövdü. üstüne bıçak çıkartıp boğazımıza falan dayadı. acayip psikolojim bozulmuştu o zaman. resmen travma yaşadım. eleman ikimizin toplamından daha cüsseli idi. kimsede kurtarmıyor ken in ryu yu hırsla dövmesi gibi dövdü o gün ikimizi birden..
nasıl travma yarattı ise seneler sonra 18-19 yaşlarındayım. sporda level atlamışım kondüsyon ve fizik korkunç olmuş. boy da vardı zaten temelden. bir gün bir baktım bu piç köşede takılıyor arkadaşları ile. göz göze geldik bir an yutkundum ama serde intikam duygusu var ya. "ne bakıyorsun lan yavuşak" diye çıkıştım elemana. yanındakilere de güvenip üstüme saldırdı ama çok sağlam paketledim gebloyu. senelerdir içimde tuttuğum öfkeyi 3-5 dakikada boşalttım üzerine patates oldu resmen. ikimizde ayakta iken ağzına tekme falan attıydım o derece profesyonel dövdüm lavuğu. yanındakiler birkaç kez girmeye çalıştılar ama o performans karşısında gık diyemediler o kadar temiz iş oldu. bazen aklıma geliyor hala böyle. o gün o atraksiyonu yapmasam muhtemelen o travmayı hiç atlamazmışım sonradan daha iyi anladım.
90’ları bir şekilde geride bıraktık artık önümüz milenyum, uzay çağı derken şarkıcı emrah’ın sahtesi emral ile dibi gelmez boşluklara yuvarlandık.
evet arkadaşlar. bir yaz günü elde salçalı ekmeğimizi yiyip kral tv izlerken beklemediğimiz anda karşımıza çıktı. “eşşeklik bende” isimli harikulade bestesini seslendiren bu arkadaş bir nevi abidas, nixe gibi hayatımıza girdi. her şeyiyle tamamen emrah olan bu abimizin tek farklı ismindeki “l” harfiydi. tarihimizin en başarılı çakmaklarından olan bu arkadaş bir neslin beyin nöronlarını yakarak travma sebebi olmuştur.
Eskiden tabi internet böyle yaygın değil. Herkesin evinde dvd-vcd var o zamanlar.
Ablam gelin film izleyeceğiz diye bi CD getirdi.
Filmin adı da darkness falls idi galiba. Nerden bileyim o filmin karanlıkla imtihanım olacağını?
Filmi izledikten sonra 6-7 ay ve sonrasında 7.sınıfa kadar karanlıkta kalamadım.
cocukken evdeki sabit telefonla cok oynardim hani böyle uzun lüle kablolu olanlardan.
tuslara basar konusuyor gibi yapardim. bir gün rastgele bastigim numaralar düsmüs olsa gerek bir ses alo dedi. ben yasadigim şokla konusamadim sonra telefondaki adam bana “götün kac kilo” dedi. o kadar korktum ki günlerce telefonun yanindan gecemedim. yasim cok kücük oldugu icin baya travma etkisi yaratti bende. pislik herif umarim mutsuzdur su an.
yaşım 4 civarı.
bir gün köyde, balkondayız.
tavanda da bir kertenkele.
kimse takmıyor, korkmuyor.
bir tek ben çekiniyor, korkuyor ve izliyorum.
en sonunda büyüklerimin bir şey olmaz, bir şey yapmaz sözleriyle rahatlamış ve göz takibini bırakmıştım.
çok geçmedi ki şerefsiz taş çatlasın 3 dakika sonra bulunduğu yerden başıma düştü.
evet onca yer ve hatta onca adam varken, benim başıma.
anasını sattığım.
hala söverim. elim ayağım titremişti. şerefsizsin olum.
