Gururumla oynandığı için ben yine sonunda gururumu hiçe sayıyorum yine ezik oluyor kaybeden oluyorum o da koyuyor aslında ama karşılığında alabileceğim şey için katlanıyorum ama sonunda göt gibi kalıcam onu da biliyorum. Ne yaparsın benim kaderimde birilerine ayak bağı olmakmış ya da bir yolcuya han olmak sonunda yolcu gider ben yine bomboş ıssız. Bensiz daha mutlu olacak belki ama bensiz daha mutlu olacak diyemiyorum işte acıyor lan bensiz mutlu olacaksa hiç olmasın daha iyi lan niye bensiz mutlu oluyorki piçlik de yapmıyorum kotu biri de değilim ne boktan birşey lan bu his, şerbetli tatlıların dilde bıraktığı o guzel tattan sonra boğazda kalan o acı his gibi yakıyor içimi bitecek gibi de gelmiyor ben de pısırık gibi korkuyorum bütün hayatım boyunca onsuz acı içinde olacağım diye oysa ne kadar basitmiş unutup çekip gitmek oralarda.
üç kişi beni dövünce ağladım, aslında ağladığım dayak yemek değildi sayı fazla olunca duygusallaştım, sonuçta üç kişi geliyorlar ve senin için, seni sen olduğun için dövüyorlar. yeter artık anlatamayacağım.
bir kaç hafta önce çok sinirlenmiştim. cidden feci sinirliydim. duvarları yumruklayarak sakinleştim zar zor. hala elim acıyor. sinirlendiğim kişiyse tam bir ibine. şerefsiz.
1999 depreminden bir hafta sonra yumurtadan henüz çıkan ve neredeyse elimde doğan muhabbet kuşumun, 2012 yılında 13 yaşındayken yine ellerimde can verdiği an sağlam ağlamıştım en son.
Kavga ettik annemle. kalbimi kırdı, bir laf etti alındım. Birkaç gün tavır koydum. O bana yakın davranmaya başladı ama ben tavırlıydım işte.
Benimle guzel dille konuşurkenki ona umarsamıyorçasına bakışlarım, bana guzel gozlerle bakarken, benim ona soğuk bakışlar atmalarım aklıma geldi. Daha sonra babasını daha yeni, 3-5 ay önce kaybedişi, babamdan yana mutsuz olması, şu an aslında ne kadar yalnız olduğunun farkına varmam...
Evet dediği ağırdı tavır koymakta haklıydım belki de. Ama anne işte yürek dayanmıyor nasıl tavır alabilirsin ki.
Kendimden tiksindim böyle yaptığım için. Ağladım. Henüz yatmıştık. Odasına gidip yanağına bir opucuk kondurdum. Hayırdır? Dedi. Bir şey demeden odama doğru yurumeye basladım.
Batu?...
Bir şey demedim yine odama geldim ve kafamı yastığa koydum.
Mutlu olmuştur heralde. Bunun bilinciyle ben de güzel uyuyacağım.
17 yıl önce annemi kaybettiğimde.
Çocuktuk o zamanlar tabi. Yoksa ağlamazdım ona da. Erkek adam ağlar mı lan? Akıtır göz yaşlarını içine kimse görmez, bilmez.
