17 yıl önce annemi kaybettiğimde.
Çocuktuk o zamanlar tabi. Yoksa ağlamazdım ona da. Erkek adam ağlar mı lan? Akıtır göz yaşlarını içine kimse görmez, bilmez.
Kavga ettik annemle. kalbimi kırdı, bir laf etti alındım. Birkaç gün tavır koydum. O bana yakın davranmaya başladı ama ben tavırlıydım işte.
Benimle guzel dille konuşurkenki ona umarsamıyorçasına bakışlarım, bana guzel gozlerle bakarken, benim ona soğuk bakışlar atmalarım aklıma geldi. Daha sonra babasını daha yeni, 3-5 ay önce kaybedişi, babamdan yana mutsuz olması, şu an aslında ne kadar yalnız olduğunun farkına varmam...
Evet dediği ağırdı tavır koymakta haklıydım belki de. Ama anne işte yürek dayanmıyor nasıl tavır alabilirsin ki.
Kendimden tiksindim böyle yaptığım için. Ağladım. Henüz yatmıştık. Odasına gidip yanağına bir opucuk kondurdum. Hayırdır? Dedi. Bir şey demeden odama doğru yurumeye basladım.
Batu?...
Bir şey demedim yine odama geldim ve kafamı yastığa koydum.
Mutlu olmuştur heralde. Bunun bilinciyle ben de güzel uyuyacağım.
