Gerçekten çok garip. insan neden kendisini yaşamın merkezinde görür ki? Neden hep ilgi bende olsun, hep beni dinlesinler ister? “Değerimi bilen insanları yanımda tutarım, umursamazlardı sevmem.” Dedikten sonra laf başkasına döndüğünde “ben umursamaz olan tarafım, insanlar beni yormaz.” Diyen kişiye nefret duyar?
Çoğu insanı anlarım. Hareketlerinin, yaptıklarının anlamlarını çıkartırım. Doğru veya yanlış diye süzmeden önce şartları incelerim. Ama böyle insanlara karşılık bulamıyorum kafamda.
Ekseriyetle masalarda olduğumuz için, şöyle bir şey demek isterim.
Karşılıklı konuşurken, söze saygı etmeyen insan.
Garsona kötü davranan insan.
Gözü kulağı başka masada olan/ laf veren insan.
Bunlar ciddi emarelerdir.
Karşılıklı konuşurken bir kaide vardır, ben konuşacağım, sözlerini aklında tutacaksın.
Garsona kötü/kibirli davranman, üstün başın cebinden ziyade başka bir bokun olmadığını gösterir.
Eğer ki masadan kopuyorsan, dikkatin sürekli dağılıyorsa, ne bana saygın vardır ne de başkalarına. Masa birleşmesi, gerektiğinde kendiliğinden olur, her masaya zıplanmaz. Elbet bir tanışıklık olması lazım. Sen kendi masana bak. Başka masalardaki konuşmayı duyuyorsan ve gözün etrafta ise, sen kendi masanda değilsindir.
