biriyle konuşurken, karşımdaki kişinin o an söyleyeceği kelimenin aklına gelmemesi ve bana ''sen söyle'' diyip durması. kim çıkardı bu ''sen söyle'' furyasını ya böyle illet bir şey görmedim.
uykumdayken annemin beni uyandırırken sürekli ismimi söylemesi,
sevgilimle tartışırken sürekli bana adımla hitap etmesi benim ismimden nefret etmeme sebep olmuştur.
ayrıca sevgililerin birbirine bebişim demesinden de nefret ediyorum.
tamam arkadaşım tabi her şeyin hayırlısı da bunu söylerken neden "lan bi bok olacağı yok, işin anca allah'a kalmış" tarzında bi ses tonuna bürünüyorsun. neden o gırtlağını belirli bi derecede bükerek eyvah nejdet'in yanındaki serhat özcan gibi ses çıkarıyorsun. neden ha neden? *
(bkz: serhat özcan)
(bkz: nasip)
(bkz: kısmet)
(bkz: kader)
(bkz: hayırlısı)
Aslında her halta bıkmadan usanmadan bunları kullananlara sinir oluyorum yoksa tabisi kelimelerin bir suçu yok.
