Son birkaç aydır başınızı hakkında sısirdigim meseledir. Çalışmak. Çalışmaktan nefret ediyorum. Ya da verin bana arşiv işi. Gün boyu kağıt, evrak düzenleyeyim. Sessizlik istiyorum. Evet belki de Zupančičin, Lacan okumasindaki analizlerine benzer şekilde, ben de artik rahatsiz edilmeyecegimi bildigim, mutlak hareketsizlige yani ölüme gitmek istememin sebebi budur. Ana rahmine gidemeyecegimize gore.
En üstteki bi altına bağırsın çağırsın, o bir altına, o bir altına... biz kime bağıralım iq?
Sonra, niye hayatında biri yok. Ne yapayım başkasına patlayıp ona da mı zindan edeyim hayatı? Üstünlük savaşı mı vereyim 3 günlük ömrümde 2 gün? Sikerler.
Ben bu zinciri böyle kırarım. Kimse dokunamaz haklılığıma. Hep sevmekten, çok sevmekten.
