bizi kendimizden geçirecek olana değil, bizi kendimize getirecek olana ihtiyacımız var. unutturacak olana değil, hatırlatacak olana...
savurup dağıtacak olana değil, derleyip toplayacak olana... bizi kanatacak olana değil, iyileştirecek olana ihtiyacımız var.
Ne konuşulacak, ne de tutunulacak bir acı kalmadı. Konuşa konuşa tükettik bütün acıları. Elimizde, acıları "insanca" hissedememenin acısı kaldı tek. Sadece bu.
Yaşam seni kendine düşürecek ve değersiz olduğuna inandıracak kadar kaliteli, nedenli, amaçlı ve yararlı bir alan değil. Bu yüzden muhtaçsız, başkasına mecbursuz kendini geçindirmeye ve sen sonlanana kadar öğrenmeye, seni mutlu edenleri yapmaya çabala.
yaşama amacınızı bulun, benimki mutlu olmak. ve de hayat size hiçbir şey borçlu değil. sihirli bir değnek değecek diye beklemekten vazgeçin. herkes kendini özel sanıyor, o büyülü şeyleri kendinin hak ettiğine inanıyor. oysaki durduk yerde kimse hiçbir şeyi size altın tepside sunmayacak.
