ölü imgelere ruh üfleyen , gerçekliğin o çölsü serabındaki avuntudur çoğu zaman. küçük bir aydınlanma anınının yorumlanması , ihtişamlı yaşamları bile mümkün kılar.
peki ya sonra?
sonrası , kelimelerin evreninde evrilir de evrilir. kandırmacanın bir diğer boyutuna geçer insan. roman yazar , karakterler yaratır ve bu küçük evrenden tanrılık katına büyük bir pencere açar. kaybetmiştir , kaybolmuştur ve bir maskeyle kimliğinin ifşa edilmesinin de böylece önüne geçecektir. imge böyle düşündürtür çoğu zaman. ama çöl hala aynı çöl ve insan da hala aynı bedevidir halbuki.
kendime çıktığım yolculuklar nedeniyle muaf tuttum gönlümü yeni sevdalardan.. seferiydim aşka dair.. bir gün gitmekte olduğum yere varabilirsem kaza edeceğim tut(un)amadığım bütün aşkları..
