ilkokulda geyik bir kompozisyon dersinde "en sevdiğim mevsim sonbahardır. çünkü sonbaharda yağmur yağar. ben yağmurda ıslanırım. ıslanınca hasta olurum. hasta olunca annem en çok beni sever." cümleleriyle tanımladığım mevsim.
yapmacık insanların sokaklardan çekilmesini ve sokakların asıl sahiplerinin yalnız kalmasıdır bence. şarapcılar, tinerciler, evsizler... insanların ısrarla görmezden geldiği gerçekler onlar. sonbaharın o her şeyi alıp götüren ve aslı bırakan rüzgarıyla var oluyor onlar. kendilerini diğerlerinden daha 'insan' gören bazılarının pisliklerini yine yağmur temizliyor kaldırımlardan.
insanın özellikle gün batımlarında kederlendiği mevsim. güneşin rengi sararmış yapraklara benzer. bütün doğa enerjisini kayıp eder, miskinleşir sanki; işin garip yanı tüm bunlar bana tarifsiz bir haz verir.
yavaş yavaş yüzünü göstermeye başlayan en hüzünlü mevsimdir. duygularınız siz istemesenizde hüzün rotasını göstermeye başlar ve artık yapacak birşeyiniz yoktur. eski sevgililer- eski hatıralar hatırlanır, grip ve sebepsiz halsizlik eşliğinde kışa varılır.
