eğer mecazi anlamda ölmüş ise, insana eziyetlerin allahını yaşatabilecek durum.
hani sobanın üstünde kestaneler pişerde, yanarım korkusuyla alamazsın ya.
hah, tam öyle birşey işte. yanmışsan bir kez sobanın ateşiyle, üstünde çok sevdiğin şeyler olsa dahi yaklaşamazsın ona. korkarsın..
Sevgili, cesedi soğudu diye ölmez! Sevgili; sevgili olma hassasiyetine ters hareket ettiği, sevgilisini kendisine değer verdiğinden dolayı utandırdığı ve sevgililiğe lâyık bulduğuna pişman ettiği için ölür!!
ilk aşk, ilk sevgili, çocukluk arkadaşıysa nasıl can yakacağını yaşamadan tahmin bile edemezsiniz. Hele ki sizinle buluşmaya gelirken olmuşsa bu olay yıllar yılı kendinizi saçma bir soru yağmuruna tutarsınız. Bazen onu yanınızda ararsınız, bulamadığınızdan kızar, aynı acıyı yaşamasını bile dilersiniz. Yerine birilerini koymayı denersiniz önce, sonra asla dolamayacağını yalnızca farklı insanların gelebileceğini anlarsınız. Artık kendinizi suçlamaktan vazgeçersiniz yıllar geçtikce. Kaybettiğiniz günden sonraki 40 gün boyunca içinizde yanan mumlar gitgide söner ve sadece 1 tanesi yanar. Bazen bir şarkıda, bazen okuduğunuz bir duvar yazısında, bazen de nedensiz o tek mum yanar tekrar tekrar içinizde. Artık daha az ağlarsınız, onu içinizde hissetmek yetmeye başlar size.
Çoğu zaman sevgilim acaba ölse daha mı iyi olurdu diye düşündüğüm, o olmasa bu kadar düşünmek ve kıskanmak zorunda kalmazdım diye adama türlü türlü ölüm senaryoları yazdığım dama sonra allah korusun deyip kendime geldiğim garip haller..
insanların belleği doğanınki kadar zayıf değilmiş.acı,insanın kalbine dokunduğunda keskin uçlu bir bıçağa dönüşür ve derin kesikler bırakırmış kalbin üzerinde. özellikle de içimizde yarıklar açan acının temelinde çok sevdiğimiz birinin kaybı varsa...
ruh dünyamızda şiddetli fırtınalar yaratan acıyı hafifletmenin yolu,onu dişarıya aktarmakmış...
bazen kalbimizde boy veren mutluluğun ömrü,bir kelebeğinki kadar kısa oluyormuş...
ben öldüğüm gün
yeşil bir elbise giy.
bir daha görmeden yüzümü, ellerimi
kırlarda dolaş, şarkı söyle
ağla, gözyaşın çimen beslesin
ulu bir ağacın dalına as resmimi
ben öldüğüm gün
güzel insanlarla konuş
deniz kenarında otur, bir sigara iç
dalgalarla dertleş.
gözlerinin rengiyle boyansın baktıkların
ama karaların uzağından geç
aklının "o an"da takılıp kalması. ne bir adım ileri ne bir adım geri...
küçücük bir çocukken başladı tatlı ama anlamını kavrayamadığımız bakışlar. aynı sıralarda küçük küçük yıllarca süren o bakışlar. başka çocuklar saçlarımı çekerken sert sert bakmalarından anlamalıydım o sevginin dostluğun ötesinde olduğunu. hastalanıp haftalarca kendinden geçmiş bir biçimde uyurken geldin ilk defa bana dokunmaya. yalnız kalma fırsatı bulmuşken oturdun baş ucumda. "seni o kadar çok seviyorum ki..." bir tek bu kısmı kalmış aklımda ne üzücü. oysa ağzından çıkan her bir sözün içime işleyeceğini adım gibi biliyorum. o zaman da bilmeliydim. "seviyorum..." dediğinde durmamalıydı an. gözlerimi açıp, yanaklarına kondurmalıydım içimin en masum olduğu anlardaki öpücüğü. "ben de seni seviyorum..."
hemen uyanmak istedim hasta yatağımdan. okula koşarsam karşılayacaktın beni. onlar saçlarımı çemek isterken senin ellerin engel olacaktı hep. bana karşı hep tatlı tatlı gülümserken, canımın acıyacağını hissettiğin anda sertleştirdiğin o bakışların engel olacaktı.
biz büyürken, aşkımızın da büyüyeceğini düşünür müydük sahi. o yağmurlu günde aninden ellerimi tuttuğun zaman daha da sokuldum sana. yaşamın ne olduğunu ilk algıladığım gündü belki de. seviyordum. hava daha da soğusun istedim. soğusun ki kalbine biraz daha yaklaşayım. sokulayım sana iyice. avuçlarım ellerinde kaybolsun sonra...
aradan geçen zaman anıları da çoğalttı, gülüşleri de. sahi neden kavga ettik biz. deli gibi de seviyorduk oysa. sokağın ortasında, bakışlara aldırmadan haykırırken ne geçiyordu aklımdan. cevap vermeni beklerken suskun kalman öfkelendiriyordu beni. bağırdım.... bağırdım... yine bağırdım... "seviyorum seni" dediğinde cevap kabul etmedim. sırtımı döndüm. yürürken ardımdan gelmeni hayal ediyordum oysa. sıkı sıkı sarılacaktım. ilk kavgamızdı. bilmiyordum nasıl davranmam gerektiğini. oysa ben de seni seviyordum...
ani fren yapmaya çalışan o aracın sesi... karanlığın ortasında kaldım o an. ışık küçüldü yavaş yavaş. soluklarım sıklaştı. nefes alamadım... şimdi sen uzanıyordun sessizce. baş ucuna geldim o küçücük bedenime geri dönerek. ve aynı sözler döküldü ağzımdan sessizce... seni seviyorum... seni çok seviyorum...
SADECE ONLARI SEVMEYI SEVDIM,
HEPSINI ONLARSIZ YASADIM DA,
BIR SENI SENSIZ YASAYAMIYORUM,
BU ASKI TEK KALPTE TASIYAMIYORUM,
SANA YEMIN GÜZEL GÖZLÜM, BIR TEK SENI SEVDIM,
VE SENI SEVEREK ÖLECEGIM, ELVEDA BIRTANEM...
bir insanın başına gelebilecek en acı şeylerden biridir.
lösemi kelimesinden nefret etmenize sebep olandır. insanlar hani hep bu hastalıklar başkalarının başına gelir, kendine ve sevdiklerine bişey olmaz sanar ya. o öyle olmuyor işte. özellikle tam kurtulmuşken, üstünden 4 ay geçmişken, hastalık bi anda nüksedip 1 ayda onu sizden alabiliyor. hem de çok çabuk yayılarak. kemiklerine ve beynine sıçrayarak. sırf siz o halini görmeyin diye sizden nefret ettiğini size söyleyebiliyor. durumunu ancak o öldükten sonra öğreniyorsunuz. onun öldüğünü ve cenazesinin yapıldığını bir arkadaşı haber veriyor size, msnden. pc başında öylece kalakalıyorsunuz. öyle fena bi durum ki bu. ona ulaşmak için her yolu denemenize rağmen sanki hiç yeryüzünde var olmamış gibi sizi hayatından çıkartmışken bile ölümünü kabullenemiyorsunuz.
kaç sene oldu daha mezarına 1 kere bile gidemedim. gelmesin demiş. hem de ölmeden tam önce. ne bileyim lan, o duygusuz ruhsuz ben bile üzülebiliyorum. neyse.
