dün yaşadığım olaydır,
ayrılmak istediğimi belirten de bendim halbuki.
ama resmen ayrıldığımın ilk dakikası, afallamış, boşlukta gibiydim salak salak hiçbir şey düşünmeden kalakaldığım dakikalardı. sanki başka gezegene taşınmış gibi, gerçekten tuhaf.
etekler zil çalar, mutluluktan havaya uçulur kurtuldum denir, ertesi gün ise büyük bir sessizliğe bürünülür. Bir bakşa sevgili bulunduğu anda ise herşey yeniden başlar sessizlik geçer. Arkadaşlar bu sevgililik olaylarını çok abartmamak gerekir diye düşünüyorum, nihayetinde her şey "o" anı güzel yapmak adına...
bir anda kendimi yalnız hissetmeye başlıyorum. ama yanında bir rahatlama hissi de geliyor. sanki aylardır boynumda bir ağırlıkla dolaşmışım da daha yeni çıkartmışım gibi bir rahatlama. bir de her seferinde aynı düşünce: "iyi artık bu şehirde de beni bağlayan kimse kalmadı."
Ilk saniyelerde hiçbir şey olmamış gibi.
O saniyeleri takiben gelen "artık hiçbir şey aynı olmayacak." Düşüncesinin hüznü.
Eğer kişi terk edildiyse belki bir miktar bu yapılanı kendine yedirememe.
başlığı görünce iki yıl önceki o dakika geldi aklıma. harbiden çok fena oluyor yürek ama geçiyor arkadaşlar geçiyor rahat olun. en kralını bile atlarıyorsun.
