Ya bizlere mucizesiyle rahmet edecek, ya da yokluğuyla hayatımızı zehir edecek bir kavram. Görmek istediğimiz insandan, insanlardan görmek ise bu dünyada cenneti tatmak gibi bir şey bile olabilir.
Huzur ve güven verir. Denildiği gibi sevgi bitmez, form değiştirir. Aşk kalbi tekletirse sevgi onu stabilize eder. Herkeste bulunmayan bir şeydir bu, varsa da hak etmez zaten. Sevgi öyle kutsal bir şey ki gevşek ağızlarda kullanılması direkt ölüm cezası olmalıdır. Özellikle sevgili kelimesini dillerinden düşürmezler mi ? Çevrede olan ilişkilerin %95'i sevgiden nasibini almamış pragmatist ve materyalist ilişkiler. Onlar sevgili falan değil, bu sevgili ve sevgi lafının bu kadar alçaltılıyor olmasına öfke kusuyorum. Bi salın şu güzel duyguyu be.
parayla satın alınamayan şey. aşkı bile yalandan adını aşk koyar alırsın. ama sevgi öyle değil. birini, bir şeyi ya seversin ya sevmezsin. sevmeyip de sever gibi yaparsan da hayatında sana son dakika golü sürprizi olur illa.
"tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene:yine aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. sen bana dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin."
''sevgiyle arzu arasında bir ayrım gözetmek için daha sağlam ve daha ince bir neden vardır. bir şeyi arzu etmek, kuşkusuz o şeye sahip olmaya doğru ilerlemektir ("sahip olmak" burada bizim bir parçamız olmasını istemek anlamındadır). bu nedenle arzu, doyurulur doyurulmaz söner, doyumla birlikte sona erer. oysa sevgi sonsuza dek doyumsuz kalır. arzunun edilgen bir özelliği vardır; bir şeyi arzu ettiğimde, aslında arzu ettiğim şey o nesnenin bana gelmesidir. yerçekiminin merkezi olarak ben, her şeyin benim önüme düşmesini beklerim. sevgi arzunun tam tersidir, çünkü baştan sona etkinliktir. sevgide nesnenin bana gelmesi yerine ben nesneye giderim ve onun bir parçası olurum. sevgi eyleminde iki kişi kendilerinin dışına çıkarlar. belki de doğanın insana, kendisinin dışına çıkıp başka bir nesneye yönelme olanağını tanıdığı en yüce etkinliktir sevgi. o bana doğru gelmez, ben ona doğru çekilirim."
bir canlının hayatında ki en önemli duygu. hayatta ne yaşarsanız yaşayın, acıyı da kederi de, depresyonu da mutsuzluğu da. hep olumsuzlukların ardından, size sevgi ile gelen şeyleri hep yanınızda tutun.
insan celladına aşık olurken, o his zamanla sevgiye dönüşür ve vazgeçmek artık zor bir seçimdir, histir. Emek verilirken aynı zamanda zaman kaybı bile olsa, mutluluk yüreğe yerleşince gitmeyi değil, ev sahibi olmayı seçer. Basit değildir ya da hevesle geçecek bir durum silsilesi.
sevgi kavramının tahlilini en iyi yapanlardan birisi olan erich fromm:
''Bir insan başka birine ne verir? Kendisinden verir; sahip olduğu en değerli şeyden, “yaşamından” verir. Bu, o kişinin yaşamını diğer insan için feda ettiği anlamına gelmez aksine kendi içinde yaşattıklarından veriyordur. Sevinçlerinden, ilgi duyduğu şeylerden, anlayışından, bilgisinden, mizahından, üzüntüsünden, içinde canlı olan her şeyden.'' demiş.
sevgi tükenmektir özünde.
Önemli olan kendini tüketmen karşındaki insan için değecek midir? Belki de en önemli soru budur.
Bu sorunun cevabı benim nezdimde kimse için değmezdir. Riyakarlık fıtratında olan insanoğluna hiç değmez hemde. Bundandır kendime sarılmam, kendimi herkesten çok sevmem.
Tanrının gözünden düşen adem ve havva gibi düştü benimde gözümden insanoğlu. Sevgim şeytanım, mutluluklarım melek oldu. Çok fazla umudum yok ama insanoğlu nasıl tanrıya umut besliyor belki değecek insanların umudu olmam mutlu eder beni.
en iyisi tükenmemek, tüketmek sanırım. Geç oldu ama tam oldu mutluluğun özü sanırım burada.
