hayatımın kötü gitmesi değil de, artık hayatımda ki her olumsuzluğa sanki alışmış olmak üzüyor beni. haykırmak isteyip bunun olmayacağını bilmek, sabredemeden o sabırdan vazgeçmeye yeltenmek üzüyor. daha doğrusu kendim, benden ötürü üzülüyor açıkçası. aşk hayatımı ayrı bir çıkmaza, iş hayatımı ayrı bir çıkmaza sürükledim. ne yapacağım bilemiyorum. allahım sen büyüksün. ne olur.
kaldığım dersi muhtemelen bu sene de öğrenci numaramın tek olmasından ötürü maaşından kesiliyormuşçasına not veren hocadan almak zorunda kalacak olmam. sevmediğin ot burnunun dibinde biter hesabı..
ilk defa öğrenci no" su çift olanlar başka hocadan alacakken hem de..
sokaklardaki hayvanların yazın susuzluk, kışın nefes kesen soğuklarla yaşadığı gerçeği.
sahibi tarafından terk edilmiş hayvan görmek, gün geçtikçe çelimsizleştiklerine ve yaşam mücadelelerine tanık olmak.
kendimden başkası değil açık konuşmak gerekirse. hani aslında şöyle. " yaşanması mümkün iken, yaşanmayan, olması mümkün iken olmayan şeylerin" sebebinde ki bizzat kişi olmak beni üzüyor. her şeyin " hayırlısı" olayına inanan biriyim aslında. ama işte allah akıl fikir de vermiş. kullan diye. sanıyorum ben adımları yanlış atıyorum. birileri kulağıma " cık yine olmadı" diyor sanki. esasında üzerimde çokta baskı yokken, kendi kendime strese girmeme üzülüyorum. her günün aleyhime geçtiğini hissettiğim gibi, harcandığımı da hissediyorum. bu da benden ötürü olduğu için ona üzülüyorum işte.
Şu anda beni üzen şey, şu anda beni üzen şeylere sonra üzülmeyeceğimi hatta şükredeceğimi bilmeme rağmen hala üzülmemdir.
Hayatta en çok buna üzülürüm.
o kadar çok şey yazdım, çizdim, paylaştım buraya, onların içinden hedeflerimin arasında olan şeyleri, bir elin parmakları kadarı geç, bir elin parmaklarını dolduramayacak kadar gerçekleştirememem üzdü. müsebbibi ben olduğum için üzdü. yoksa kader, kısmet, hayırlısı gibi şeylere inanırım.
kişisel olarak üzen pek çok şeyin yanında ülkenin gidişatıdır. annemin evi orta-alt sınıfın oturduğu bir mahallede. dolmuştan inip evine yürürken çöp toplayan, sokakta başı boş gezen gençlere, ayağında terlik, üstü başı olmayan kadınlara, parklarda ölümü bekleyen yaşlıları görüyorum. yarına dair umutları yok. sıkışıp kaldıkları bir hayatı sözüm ona yaşıyorlar. ve böyle binlercesi var. ben herkesin insani şartlarda yaşamasını, geleceğe dair umut beslemesini istiyorum. çok şey değil ama bu zihniyetle olması imkansız gibi görünüyor .
bir daha yeniden başlamaya yüzümün olmaması. umarım o yüzü bulurum hayat tarafından. gemi öyle bir su alıyor ki misali ve bu durumda benim hiçbir şey olmamış gibi devam etmemi beklemiyorum. bir insan "yoruldum artık" bile diyemeye bilir mi. diyemeye biliyormuş işte. bu da çok kötü ve hayli üzüyor.
