aşarı hikâyelerinin resmi ruhsuzu, üzerinde kazılı sözler gönlü fethetmez ama cv’yi parlatır. sırf metal ve büyük puntolarla yazılmış teşekkür sözcüğü bile insanın kendini dünya şampiyonu sanmasına yetebilir. sıkıcı törenlerde son sözü söyler, alkış sesi kadar değer görür ama ertesi gün ofis rafında toz topladığında gerçeklik kendini hatırlatır. bazıları için koleksiyondur, bazıları için hatıra.. her zaman o kadar insan karşısında bir başarının sonucunu o şekilde almak istemişimdir...
saçma sapan uygulamaların ortak adı.
hele o kadife kaplı kutu yok mu?
yani timsah ağzı gibi bu kadar ergonomik olmayan tak tak kapanan, demek ki hiç açılmasa daha nefis olan kutusu var bunların.
içine konulan " şey " hangi malzemeden olur ise olsun,
o kutunun içinde bir türlü duramaz, fırlar, yerleşmez falan filan.
ya yok mu bunun yaratıcı bir tasarım örneği ?
madalya ve kupa bakidir.
bu şiltti, plaketti, tabakdı, çanaktı; ne idi ise
bambaşka bir şey olsun allasen ya.
ya da herkese madalya verin olsun bitsin.
yok olmuyor çok sıkıcı, çok sıkıcı.
