bugün pazar,
bugün beni ilk defa işe çağırdılar
ve ben ömrümde ilk defa
kapitalizmin bu kadar bana yakın
bu kadar bana girmiş
...bu kadar adi ve de şerrefsiz olduğuna şaşarak
kımıldanmadan durdum
sonra kaygıyla üstüne oturdum
dayadım sırtımı ezilen proletaryaya
bu anda ne kapılmak umutlara
bu anda ne panpa, ne dedeler, ne baykuşum
pazar, çalışmak ve ben
mayhoşum...
emperyalizmin kitapsızca üzerimde baskısını hissettigim duraga çıktığımda ise ''vay amk bi ben mi çalışıyorum memlekette'' serzenişleri ile bünyemi kasıp kavuran ve acı bir sigara yakılarak tın tın gelen minibüsün beklendiği gündür..
pazar günü çalışmaya giderken kedi köpeklerle karşılaşırsın yollarda. işe gidersin masana oturursun sonra canın sıkılır kalkar etrafın bir tozunu alırsın oturursun. gelen giden yok. sonra bir süre önce üye olunan uludağ sözlük diye bir sözlük hatırlanır, girersin sözlüğe. o pazar sabahı işe giderken yollarda karşılaştığın kedi köpeklere burada da rastlarsın, atatürk olmasaydı it olurduk diyen kedi köpeği mi arasın, ingilizler anamızı sikerdi diyen iti mi ararsın. yollarda hayvanattan geçemiyor insan. yerden taş alıyormuş gibi yapıyoruz da tırsıyorlar çok şükür.
moda hanımefendi ve beyefendileri' nin, çocuklarını ritüel pazar günü etkinliklerine götürmelerinden olsa gerek ( sinema, tiyatro, müzik kursları, özel dersler, vs) özel tiyatrolarında çocuk oyunlarından ekmek kazanma olgusu. o mini minnacık çocukların karşısında oyuncu olarak söyleyebilirim ki; ilkbahar yaz tamam, kış kıyamatte ne işin var senin dışarıda, bi' de saat tam olduğu vakit. uyku yok, dinlenme yok, düzen yok, gerçi bizde de para yok. olgu basit aslında, hayat şartları.
belki bi pazar gelir, belli mi olur karşılıklı oturur bi kahvaltı yaparız sözlük, ben geçmişi yudumlarım sen de şöyle bi bakarsın bana.
nedersin çok paramız olur ve bi pazar günüde biz yaratırız, olmaz mı?
