Sırların sırrıdır O.. ilahi AşK'a bir merdiven niteliğindeki, vurgudur..
Hiç birşey eskisi gibi değil artık, aslında eskiside iyi değildi ki.. Zaman akmakta Akrep yelkovanı sürekli sokmakta.Dün bügün ve yarın denilen üç boyut soy ismimi Can'ımı tutuşturup yakmakta.Önümdeki yol yokuştan yukarıya çıkmakta aşağıda karanlığın ası dumanlardan alevler barınmakta.illegal düşlerim vardı aslında, kendimi bulacaktım yasal olmayan yollarla.
Düşünüp düşünümediklerimin arasındaki düşüncelerim deli dalgalar gibi vuruyor yalçın tarafıma.Verilen cevaplara kayıtsız kalanım, ben talanım, ortadayım çevremde bu koca şehir,elimde dumandan ibaret bir zehir, kibirle yıkanan insancıklar ortasında bedenen 27 ruhen dokuzluk bir çocuğum aslında.Kuyular kazıldı yürüdüğüm yollarda birer santim aralıkla ipler uzatıldı pamuktan yapılmış tutan koparmış uzatan yalandan da olsada.
Namluya sürüldü boş iltifatlar zaman zaman vuruldum dudaklarımdan.Fotokopi yüzler arasında Eşgal belirledim inandım güvendim,yeni umutlar ektim yanaklarımda ki biriktirdiğim sularla besledim.Benliğime yeni bir Ben ekledim.Ve bekledim beklerken özledim özlerken dile geldim dildeyken cümle oldum kalemimle doğdum.Şimdi bekliyorum O'na Kavuşmaktır Tek Arzum.yanlıca O'nun AşK 'ıyla beslenmekteyim (yCan)
o... çocukları isimli türk filmindeki "o" dur bu "o"... bu bizim "o" nun arkasına saklanmıştır orospu adlı kelime sü-rtük e yakalanmamak için... çok kurnazdır kendileri *
edit: seovi, canım benim... bu hıyar filme ben vermedim orospu çocuğu ismini, rahat dur emi çocuğum? ha yok üstüme alındım ben diyorsan onu da söyleyeyim sözüm meclisten dışarı :)
--spoiler--
O her günü yeni bir umutla
Bekler gibi görünür
Yarına inanmaz, beni avuturdu
Onun her anı heyecan dolu
Beni üzdüğü zamanlarda bile
Yokluğunu hissetmek
Beni korkuturdu
--spoiler--
stephen king'in bir romanıdır. ayrıca bu romandan esinlenerk çekilen ve kitapla aynı ismi taşıyan bir de gerilim filmi mevcuttur. bu film hayatımda izlediğim ilk gerilim filmi olduğu için* bende apayrı bir yeri vardır.
içinde kalmış en güzel duygu,
kirletmek istemediğin tek şey,
sadece "o" var bazen,
sadece "onu" düşünürken mutlusun,
ona bile söylemiyorsun, korkuyorsun...
içinde "onun" olduğu hayallerinin bozulmasından,
seni, senin "onun" hissettiğin gibi hissedememesinden,
sende ki "onu" anlayamacağından korkuyorsun...
"o" en güzel sana göre,
yüzüne baktığında, bir şeyler kopuyor içinden...
bakamıyorsun gözlerine, acıyor evet...
başını çeviriyorsun belki, çocukça evet,
ama "o" en masum sende..
konuşamıyorsun "onunla" ,
boğazında bir şeyler düğümleniyor,
ama duymak istiyorsun sesini,
en güzeli "onunki" sende...
yanından geçtiğinde bile ürperiyorsun,
sımsıkı yumuyorsun gözlerini,
orda ölece kalmak istiyorsun,
sadece "o" var çünkü...
Çözdüğünü sanırdı dünyayı. Her şeyi anlamıştı ve hazırdı hayata. Her şey çözüldüğüne göre geriye sadece bildiklerini hayata geçirip mutlu olmak kalıyordu. Sıvadı kollarını ve bir heves başladı işe. Yapmak istediği şeyleri bir bir yaptı, ne kadar zor olduğu önemli değildi, çok isteyince olurdu ve onun başarmak için sağlam nedenleri vardı. Büyüdüğünü sanan bir küçüktü, en güzel zamanlarıydı hayatının.
Tek tek gerçekleştirdi aklındakileri ve mutluluğu beklemeye başladı. Biraz geç mi kalacaktı ne? Haber de vermemişti oysa...
Mutluluk kırıntıları döküldü zaman zaman üzerine, ne kadar da nazik dedi, kendisi gecikeceği için küçük armağanlar gönderiyor, hepsi işaret bunların, her şey güzel olacak...
Günler, geceler, şehirler, insanlar geçti üzerinden. Mutluluk kırıntıları çabucak tükendi ve yerlerine yenileri gelmedi.
Bir yerde hata yaptım kesin dedi, hayata olan inancını yitirmek istemedi. Yeni çözümler üretti, son bir gayretle onları da uyguladı. Tekrar beklemeye başladı. Bu sefer değişeceğini umdu sonucun.
Yıllar geçti. Buldu, kaybetti. Buldukları aslında yoktu, fark edemedi.
Büyümemişim demek ki dedi önce, büyümeyi bekledi. Büyümek diye bir şey olmadığını anladığında geç olmuştu, sadece uykusu vardı, uyudu.
Uyandığında hayatın tek gerçeğini çözmüştü; çözümsüzlüğünü. Çözmek diye bir şey yoktu, tüm çözümler geçiciydi ve insan kendisi dahil hiçbir şeyi gerçekten çözemiyordu. Bu noktada iki seçenek kalıyordu ona.
Çözmüş numarası yapıp, günlük kaygılarla geçirebilirdi hayatını. Sadece mutluluk numarası yapması gerekiyordu ve nasılsa alışırdı insan rol yapmaya. Bu öyle bir yalandı ki, bir gün mutlaka kaptıracaktı kendini ve kendisi bile unutacaktı rol yaptığını...
ikinci seçenek kendini kandıramayacak kadar kendinde olanlar içindi. Mutluluğa dair hiç ümidi kalmamışların, günlük kaygıları tutkuya dönüştüremeyecek kadar yanılgıyı anlamışların yoluydu. Sadece en cesurlar ve en korkaklar seçeceklerdi bu yolu, cesur mu yoksa korkak mı olduklarını hiç bilemeden. Küseceklerdi kendi varlıklarına, söz vereceklerdi hiçbir şeyi anlamaya çalışmayacaklarına ve o andan itibaren hayatın önlerine getirdiği şeylere ne şaşıracak, ne de alışacaklardı...
Gökten 3 şey düştü, o dönüp bakmadı düşenlerin ne olduğuna. ikinci yolu seçmişti.
"bunlara göre birini seçmek ve onunla yaşamaktan ibaret kaldı aşk. artık kimse kimse için dağlar aşmıyor, ırmaklar geçmiyor, diyar diyar gezmiyor. mecnun bütün çölleri tüketmiş,kimseye çöl kalmamış yeryüzünde. kurumuş vahalarda seraplar bitmiş. o olmazsa öteki, o olmazsa bu, o olmazsa şu... fark etmez, fark etmez.
ille de o. yalnızca o. sonsuza dek o, o, o, o diyen kalmadı. kimse kimsenin o'su değil... artık değil."
