çünkü en çok vazgeçerken yoruluyorum. sebebim bazen huzur, bazense bolca korku oluyor.
yeniden başlamaya ve nihayetinde sevdikçe kanmaktan kanamalara geçişe gücüm ve cesaretim kalmadı.
bazı geceler ihtiyacım olan tek şey bir çift göz “seni anlıyorum ve seni seviyorum” diye bağıran bir çift göz, saçımda dolanan bir elmiş gibi hissediyorum.
sonra hemen bir silkelenip savıyorum bu düşünceleri zihnimden.
sonra yine dönüyorum ardıma bakıyorum ve yaşanmışlıklarımdan elde ettiğim, adına tecrübe dediğim kavramın taaaa amına koyayım diyorum. içim çürüdü lan benim.
her şeyi ve herkesi az da olsa ciddiye almanın en kötü yanı bu işte.
neyse o, ben neysem o yani.
ama yine de yalnızlığın dibine bir kez ulaşmışsanız, bazı zamanlar kalabalıktan daha çok yorduğunu da bilirsiniz.
neyse benimle ilgili her siki öğrendiniz. bunu da öğrenmeyin amına koyayım.
Ne 'ciddi' düşünebiliyorum ne de 'ay takılalım ya' diyebiliyorum. Arada bı yerde ucu açık bir beklentim var ama sorun ki karşılayan çıkmadı. ilişkiler çok çıkar odaklı ben biraz daha sevmek sevilmek paylasmak olarak bakıyorum. Tabi bu bakış açısı çoğu insana muğlak ve rahatsız edici geliyor. Fekat ben buyum yapacak bişey yok.
Artık doydum çünkü. Kimseyi istemiyorum. Seksten bile tiskindim o derece olgunlaştım yani. Karşımda dünyanin en seksi kadını soyunsa yine tahrik olmam. Ona felsefeden bahsederim, şiir okurum sonra Beni omür boyu unutamaz peşimi bırakmaz. onunla mı uğraşacağım.
tövbe ettim geçmişime bir sünger çektim namaza başladım ciddi bir kız bulup evlenecem. yakışıklıyım yürüyen çok ama yüz vermiyorum harama bulaşmıyım diye şeytan dürtüp duruyor.
2 gün önce 7 aylık ilişkim bitti.haklı olan taraf benim.konuda o kadar saçma bir konu ki anlatamam.sevdiğini biliyorum zamanında az da olsa o yazdı geri geldi lakin ben daha çok yazdım.gurur değil ama yazmak hiç içimden gelmiyor.yazsam belki yine sevgilim olur.işte bu yüzden şuan sevgilim yok.
