çünkü artık insanlara güvenemiyorum, biri geldi ağzıma sıçtı gitti. istesemde olmuyor. insanın içinden gelmiyor. eski heyecanım yok demek istersem de şu an zamanı değil zamanı gelince olur deyip geçiyorum.
neyse, yok çünkü kaliteli erkek de yok, gülebildiğin insanla aynı zamanda ciddi bir muhabbet de edebilmen lazım, yemek de yapabilmeli, hatta çocugu da doğuruyorsa hemen nikah masasına.
herkes aynı anda binlerce kişiyle konuşuyor çünkü. birinden hoşlansan, ona bunu bir günde söyleyen birkaç kişinin olduğunu bildiğin için, gidip bir şeyler hissettiğini söylemeye çekiniyorsun.
çünkü sen gerçekten hissetmiş olsan bile, yine onlarca kişiyle aynı kefeye konuyorsun. o yüzden gidip kendini açıklamaya uğraşıp herkesleşmekten kaçınıyor insan. o kadar hızlı yaşanıp, o kadar hızlı tükeniyor ki duygular ve insanlar o kadar benimsedi ki bu durumu yetişilmiyor. “sevgililiğin” anlamsal olarak karşılığı kalmadı ki.
