'' ayşegül... hayatın diğer adı. işte bıraktı gitti beni.
+ haksız mı evladım?
haksız. hiç kimse terk edip gitmemeli beni, kimsenin böyle bir hakkı olmamalıydı.
+ ne kadar huzurluydu? kendi gözlerin ile gördün evladım.
gözüm kör olsaydı da görmeseydim. ayşegül u. 30 yaşlarında, bensiz ve huzurlu. tarih kitaplarına kara bir leke olarak geçsin bugün.
+ bir gün olsada huzurlu kılsaydın kızımızı, bu böyle olmazdı evladım.
olurdu, olurdu. dünyanın bütün huzurunu paket yapıp gelseydim yine kabahatli ben olurdum. hiç tanımadın mı sen beni?
+ tanımadım evladım.
tanımadın, evet tanımadın. senin yüzünden, senin yüzünden haritalarda nokta büyüklüğünde, bayrağı belirsiz, bayrağı tanımsız küçük bir afrika ülkesi gibi kala kaldım burada ya! ''
herkesin aradığı ama aradığı sürece bulamadığı ruhsal durum. Mutluluk aranmaz yaşanır. O yüzden şimdiki zamandadır. Geniş zamanlı tanımlarsak, hayal edilen hayat ile yaşanan hayat arasındaki açı farkının 0 dereceye yakın olması.
günümüzde insanların mutluluğu ve mutluluğa yükledikleri anlam daha farklı ve daha maddesel sanki. hedefsiz ve hesapsız bir arayışın altında, var olanlara ve somuta yönelmek daha önemliler arasında yer alabilmekte. eğlenmek, eğlendirmek ve günübirlik hazlara önem vermek daha da ön plana çıkmış durumda. eğlenmenin altında ise almanın, tüketmenin doygunluğu yatmaktadır. dünya bizim açlığımızı giderecek büyük bir nesne, bir elma şekeri, bir memedir… bizler durmadan bir şeyler emer bir şeyler bekleriz… ve sürekli düş kırıklıklarına uğrarız. özellikle rüyamızda ateşimiz yüksek olduğunda hararetimizi söndürmek için pınarlardan içtiğimiz kana kana sular nasıl fayda vermez ise bizde serap vari bir mutluluğun peşindeyiz.
Bir insanı kendinden daha fazla kimseler mutlu edemezmiş. Beni en çok mutsuz eden insanların en iyi öğrettiği şey bana. Yeniden toparlanmaya başlayınca kendimle çok iyi geçinir oldum. Herkese herşeye rağmen mutlu olmak var inanıyorum artık. Olmasan bile var olduğunu bilmek ümit veriyor.
Üzgünken uyuşturucu kullanıp, sevişip ya da alkol alındıgında o an dünyadaki en mutlu kişi olunabiliyorsa mutluluk hazdır. Lakin hayatı hazzın peşine düşerek geçirmek beraberinde acı bi yok oluşu getirecek ne yazık ki, bu yüzden mutluluğa ulaşmak için haz arayışını hızlandırmamalı aksine yavaşlatmalı insan.
Aynı zamanda mutluluk bizi yarışa zorlayan en temel etken, her gün işe gidip daha iyi bi araba, daha güzel bi eş, daha iyi bi hayat için çalışıyorsak bunun temelinde hazza ulaşma amacı var. Buda'ya göre zihnimizi tüm arzuların geçiciliğine inanacak şekilde eğitebiliriz. beynimiz hazların geçici titreşimler olduğunu anladığında belki onların peşinden koşmayı bırakabilir ama böyle bi şeyi kim ister ki? Haz olmadan sade mutluluğun nasıl bi anlamı olacaktır?
Neyse ben tüm hazlardan arınmalıyız diyen buda'yı değil, ölçüsüz haz arayışının mutluluktan çok sefalet getireceğini düşünen epikür'ü tutuyorum.
