insanın kendisini "ortalama"ya alıştırmasıdır. "her şeyin en iyisi olacaksın! her şeyde önde geleceksin!" türünde, annelerin 3 yaşındaki erkek çocuklarına verdiği gazları, kendi kendine tekrar etmekten vazgeçeceksin. en klişe haliyle söylersek, yetinmeyi bileceksin. bir çeşit kaybeden zihniyetidir bu, belki hiçbir zaman başarıyı yakalayamazsın ama hep mutlu olursun çünkü bir yerden sonra başarıyı yakalayamamayı da umursamazsın. yaşanan hayattan memnun olunmadığı durumlarda etkilidir genellikle, ancak mutsuzluğun birçok tanımı var elbette.
endorfin, seratonin. kimyasal olarak budur ama bunları tetikleyeni sorarsanız; sevmek ve sevilmek, o ön sevişme evresi, öpmeden önceki son saniyeler, orgazm, gururlanma, başarılı olma diye uzar gider.
once intihar ettigini hayal etmek. sonra hayatinin geri kalanini "lan harbiden olseydim simdi yasamayacaktim, ama su an dertlerim olmasina ragmen hayattayim" demektir. mutsuzluk/depresyon bastirdiginda bunu tekrar etmek. bu teknigi hicbir telif ucreti talep etmeden psikiyatri camiasina armagan ediyorum.
