yemek sipariş edersiniz, beklersiniz fakat gelmez. minnetle ev arkadaşından telefonunu tekrar istersiniz dil dökerek. telefonu elinize alıp tuşlarken kapı çalar.
sabah sırf alarm ötmesin diye kendim uyanayım diyorum ve telefonu salonda bırakıyorum.
tabi kendim geç uyanıp, geç kaldım diye hız hızlı hazırlanıp evden çıkıyorum.
işyerine geldiimde ise kapının kilidini açan yine ben oluyorum.
her zaman kötü değildir... mesela tam çalar saatiniz ötmeye başlar, baktınız geç çalmış. "geç kaldım çabuk çabuuk" derken bir anda bakarsınız o gün pazar... ohh çeker yine yatarsınız.
hani şu sabah uyanmak için kurduğunuz saat, telefon her neyse çalar ve uykunuzun en tatlı, en 5 dakika uyumak için ne isteseler verebileceğiniz anda çalar ya, bir gün izinli olursanız ya da uyanmanıza gerek kalmaz diye, tam da saatin çaldığı sıralarda kalkarsınız ve uyumak için bu defa kendinizi zorlar, uyuyamazsınız... böyle ifrit bir şey yoktur.
paranız olduğu halde otobüse binmeyip otostop çekerseniz her üç arabadan biri durur hangisine bineyim diye seçim dahi yaparsınız ama mecburiyetten otostop çekerseniz bir araba dahi geçmez o yoldan.
vitrinde gördüğünüz herşeyi çok beğenirsiniz ama paranız yoktur. paranız olduğunda gidersiniz, ya kendisi ya bedeni kalmamıştır. başka birşey almak için hevesiniz kalmaz, hiçbir şey beğenemezsiniz.
