bundan 5 yil önce arkadasimin tüm yalvarmalarina karsi izlemeyi reddetigim, bugune kadarda hic rastgelip izlemedigim hayatimin ilk 5 filmi arasina girecek kadar güzel olan film. ayrica filmde olumsuz yönden elestirecek hic bisi bulamiyorum.
*en can alici sahne son sahnedeki patlama ve leon un mathilda yi bosluktan asagi göndermeye calisirken aralarinda gecen konusma.
*müzikleri harika.
*kizin ailesi öldürüldükten sonra geri döndügünde kapiyi acmasi icin leon a yalvarmasi.
*leon un sürekli süt icmesi.
*leon un sürekli koltukta uyumasi ve yataga ilk yatmaya calistigi sahne.
*sakizla kapi deligini kapamak.
*ayrica bana hatirlattiklari icin : (bkz: behzat ç.) ve (bkz: şule ç.)
Jean Reno ve yanı sıra Natalie portman'ın kendini gösterdiği, imdb'den 10 üzerinden 8.6 almayı başaran, hayatımda izlediğim en kral filmlerdendir, izlenmesi gerekir. Soundtracki de ayrı bir başyapıttır.
film başlığı andan itibaren yaşlandıran bi senaryo..
her şey leon'un kapıyı mathilda'ya açmasıyla başlar, mathilda'nın sevgisi için savaşmasıyla devam eder..
polisler tarafından öldürülmese bile ilerde kinden, öfkeden öldürülecek bi aile.. şamar oğlanı yapılmış 18 yaşında mathilda.
sığınacağı tek kişi leon iken sonrasında dünyasının leon olması. leon'a her şeye razı olacağını söylerken, leon'u kendine benzetmesi ve kaybetme korkusu, ciddi anlamda birliktelik tutkusu..
18 yaşındaki gencin, olgun yahut yaşlı bir nişancının duygu dünyasını değiştirebilecek, kesinlikle masum hisleri barındıran film.
son sahnede mathilda'nın leon'u yaşatma metaforu muazzamdı. leon çiceğini çok sevdiğini söylediğinde ''onu anca toprağa ekersen yaşatırsın'' demesi ve bunu kendinin uygulaması..
sevgiliden kalan son hatırayı, sevgilinin bütün yaşamı boyunca koruduğunu, benimsemenin tanımıydı.
eğer seni sevdiğimi söyleseydim bi şeylerin yanlış gittiğini düşünebilirdin...
--spoiler--
if i told you that i loved you, you'd maybe think theres something wrong.
--spoiler--
bugün 500 milyonuncu kez izledim, belki replikleri ezbere söyledim, belki henüz gelmemiş sahnelere birazdan çok kötü şeyler olucak hissiyatıyla önceden ağladım.
film bitimi ritüelleri: 10 dk hıçkıra hıçkıra ağlamak, shape of my heartı açıp deli gibi tekrar tekrar dinlemek ve boğuk, akmayan sıkıcı hayata tekrar adapte olmak.
natalie portman ın nasıl mükemmel bir oyuncu olacağının sinyalini vermiştir leon. periyodik olarak izlerim ben bunu. replikleri beraber söyleriz yeri gelir mathildayla yeri gelir pisikopat polis garry oldman la. her seferinde de gözlerim dolar muhakkak.
film biterken giren müzikle ki bu şarkı (bkz: sting shape of my heart)ve Natalie Portman ın saksıdaki meşhur çiçeği toprağa dikerken kamera öylece uzaklaşır ya işte göz yaşları istemeden akar gözlerden.
luc besson imzası taşıyan enteresan filmlerden en etkileyicisi.
leon (jean reno) yalnız yaşayan bir suikastçidir. yan komşusu uyuşturucu satıcısıdır ve mafya evi basar. ailede herkesi öldürür. bir tek matilda (natalie portman) şans eseri evde olmadığı için kurtulur. eve gitmek yerine leonun kapısını çalar ve adam kızı eve ve korumasına alır. kız ailesini öldürenlerden intikam almaya karar verir ve leon kızı suikastçi olarak eğitmeyi kabul eder. ilk seyredildiğinde ağlatan bir hikayedir. şarkıları ve jean rrenonun oyunculuğu filmin çok önündedir. unutulmaz sahneleri vardır mesela leonun binadan kaçışı vs.
(bkz: shape of my hearth).
filmle ilgili gözden kaçan müthiş bir ayrıntı vardır. aslında bu tüm temanın özündedir ama kimse de buna karşı çıkmamıştır. 12 yaşındaki nathalie portman ile 40 larındaki jean reno' nun belirgin bir şekilde yakınlaşmasını, kızın ona aşık olmasını ve malum sonlarını hepimiz izleriz. o yaş için oldukça sevimli ve ifade sahibi bir yüze sahip olan nathalie portman' ı seçen luc besson yönetmenlik kariyerindeki en iyi hamlesini yapıp bize alenen pedofili çağrıştırması gereken bir öyküden hem hollywood stili macera, hem de aşk ve bir kiralık katilin öyküsünü anlatan bir film çıkarıyor. üstelik biz bunu kaşıkla yerken adrian lyne versiyonlu lolita' ya küfür kıyamet eleştiri getirilmiştir. işte sinemanın ve dili kullanabilmenin gücü buradadır.
hollywood stili ile fransız yeni dalga karışımı biçemi ile luc besson' dan harika bir iş. bir diğeri; (bkz: le grand bleu)
bu arada filmin en iyisi jean reno değil gary oldman' dır kanımca.
insanı büyüleyen herkese öneremediğim , anlamalarını zaten beklemediğim film. her izleyen insan gibi leona hayran kaldığım matilda ile ilişkisini kıskandığım..
arada açıp izliyorum. çok aklıma vurduğunda izleyemeyeceğim bir durumdaysam da videolarına bakıyorum.
