savaşlar bitti sadece kılıçla yapılır sanıyordum. taa ki ırak savaşını görene kadar televizyonda. o an ki şaşkınlığımı hiç unutamıyorum.dünyamın karardığı andır.
oyuncaklarımın saçlarını, tüylerini keserdim, sonra uzayacak sanırdım.
kültablasını "kült abla" diye yüce birinin eşyası sanırdım.
rüzgarla konuştuğumu, onun beni anladığını ve kontrol edebildiğimi sanırdım.
allahı bembeyaz bi odada oturmuş bizi televizyondan izleyen bi dede sanırdım.
bi tanıdığımız vardı orhan abi, onu da peygamber sanırdım.
atatürk'ü de ölmedi sanırdım, bazı amcaları atatürk sanırdım.
shdkkdlddlksahjs diye konuşunca yabancı olduğumu sanırdım.
Sınıfta kalmayı, yaz boyu sınıfta kilitli kalmak sanırdım ve yağmuru, allah'ın kovayla aşağıya su döktüğünü ve bunu da bulutların birinde oturarak yaptığını sanırdım, çünkü o zamanlar bulutları da içine oturulabilen devasa pamuklar olarak görürdüm.
Şuan farkettim de baya gerçeklerden uzak bir çocukluk geçirmişim.