Az önce karşılaştığım bir manzara karşısında olduğum yere oturup "ben bunu haketmedim " diye diye bağırarak ağlamak istedim, fakat istifimi bile bozmadan hiç bir şey olmamış edasıyla saçımı sağdan sola atarak yoluma devam ediyorum.
Evime bı gideyim kederlenicem biraz.
Hiçbir şeyi arzulamıyor gibi hissediyorum. istemiyorum bir şeyleri sadece ihtiyaç olarak bakıyorum her şeye. Keyif alabileceğim bir branş bulamıyorum hayata dair. 30 yıldır yaşıyorum.
huzur evinde pencereden bakan insanlar gibiyim. arada özel olarak benim için olmasa da herkesi ziyarete gelen hayırseverler oluyor. mutlu oluyorum. her türlü geceleri, yine tekim ve yine tekim.
Korkuyorum. Gözümde arpacık çıkmış olabilir ama annem açıp bakmıyor. Ben bakamam içim bi hoş olur diyor sinirden delirecegim şimdi. Kime bakitcam ben göz kapagimin altını şimdi.
