huzur evinde pencereden bakan insanlar gibiyim. arada özel olarak benim için olmasa da herkesi ziyarete gelen hayırseverler oluyor. mutlu oluyorum. her türlü geceleri, yine tekim ve yine tekim.
Hiçbir şeyi arzulamıyor gibi hissediyorum. istemiyorum bir şeyleri sadece ihtiyaç olarak bakıyorum her şeye. Keyif alabileceğim bir branş bulamıyorum hayata dair. 30 yıldır yaşıyorum.
Az önce karşılaştığım bir manzara karşısında olduğum yere oturup "ben bunu haketmedim " diye diye bağırarak ağlamak istedim, fakat istifimi bile bozmadan hiç bir şey olmamış edasıyla saçımı sağdan sola atarak yoluma devam ediyorum.
Evime bı gideyim kederlenicem biraz.
Bir yanim karanlığa dönük umutsuz güya gerçekçi mutsuz cok uzun süre burda tuttum kendimi saplantili kaldim ama görüyorum ki aydınlık da diger yanındaymış kafami cevirmem yeterliymis umutta mutlulukda ordaymis simdi ikisini de görebildiğim bir yerdeyim ya karmakarışık hissediyorum yada hicbirsey hissetmiyorum.
