Çok yapıyorum ben bunu.
Hatta baya kaptırıyorum kendimi. tartışma çıkıyor sonra sakinleştirmeye uğraşıyorum vs. Kendime geldiğimde ağlayacak gibi oluyorum. Acıyorum kendime. Öğüt veriyorum.
Arada yakalanıyorum birilerine gülüyorlar bana. Ağlancak Halime bir de ben gülüyorum.
Rahatlatırken, can sıkmayı başaran tek şey bu, sanırım.
Nadirliğini kaybetmiş bir eylem. Hemen hemen herkes bunu yapıyor artık. Neden mi?
Her yerde orijinal tepkilerden uzak ve sürekli izleniyor gibi hareket etmekten insan gerçekten yalnız kaldığı ilk fırsatta kendi özgün davranışlarına kaçış yapıyor. Yalnız kaldığı bütün zamanların dışında asla istediği gibi davranmıyor veya davranamıyor. Çünkü ya izleniyor, gözleniyor ve bu onda artık alışkanlığa dönüşüyor ya da daima poz verir gibi yaşıyor. Dolayısıyla da evde, odada veya tuvalette yalnız kalınca hemen o kaçınılmaz kendi kendinelik vuku buluyor.
