bu psikolojiyi iyi biliyor sayılırım sanırım.
kanser değil allah'a şükür, allah kanser olanlara şifa nasip etsin. lakin 3 yıl önce bende bir beyin tümörü durumu hasıl oldu. raporun yanlış yazıldığını (milimetre yerine santimetre yazılmış) öğrenmeme kadar 3 gün geçti. ve o 3 gece yurt odamda kendimi ölüme hazırladım. her gece yatarken "inna lillahi ve inna aleyhi raciun" (Allah'tan geldik ve ancak O'na dönücüleriz) ayetini tekrarladım. "buraya kadarmış vademiz, bu kadar yaşadığımıza da şükür" dedim. yaşım 21 idi. çok garip bir şeymiş ölüm psikolojisi. daha doğrusu belli bir zaman diliminde öleceğini bilmek. yoksa hepimiz bir gün öleceğimizi bilerek ve öleceğimizi inkar ederek yaşıyoruz.
allah'a şükür tehlikeyi atlattığım, daha doğrusu tümörün iyi huylu ve tehlikesiz çıkmasından sonraki şu zaman diliminde, yatağa girdiğimde ölüm aklıma gelir ve içim ürperir. ama yemin ediyorum o üç gün boyunca hiç ürpermedi içim. belki de kendime yakıştıramadığımdan. insan en çok kendine yakıştıramaz ya ölümü. lakin resmen ölümü bekliyordum. ilginç bir psikoloji idi.
insan ölümle karşılaştığında hiç korkmuyormuş. bunu anladım.
allah cümlemize hayırlı sağlıklı uzun yaşamlar nasip etsin.
bi sigara yakardım. ardından yarın için kimlere ne söylemek isteyip de söyleyemediğim varsa onları söylerdim. sonraki günde yapmak isteyip yapamadıklarımı düşünür onları yapıp öyle ölürdüm.
şahsen ben sevinirdim hele ki şöyle 3 ay, 5 ay ömür biçtilerse değmeyin keyfime. yaşıyoruz da ne oluyor efendim, iş bul çalış, eş bul evlen, çocuk yap, çocuk büyüt/okut, hadi bir de şimdi onun iş bulmasıyla, eş bulmasıyla uğraş. düşüncesi bile pek yorucu. hızlı yaşa, genç öl. ohh mis. düşünsene geliyor biri bir gün son 6 ay ona göre diyor. güzel olmaz mı? neyi dert edersin , neyi gurur yaparsın, neyi sırf başkaları onaylamaz diye yapmaktan vazgeçersin? dilediğin herşeyi yaparsın. o zaman mutlu olursun, gelecek telaşı olmadan anı işte o zaman yaşarsın. carpe diem ancak o zaman yaşanır. tabii kanser büyük eziyet, büyük acılar getirir beraberinde. berbat bir tedavi süreci, ağrılar sızılar... yani kanserin eziyetini katmazsak içine biri bana 3-5 ay ömür biçse sevinirim, net.
sevinirdim, ama tedavi olmazdım. ve çok çok ilerlediginde okulu, ailemi her seyi birakirdim ve kimseye haber vermezdim.
tanrı sana ölecegini onceden bildirmiş, vakit bırakmıs dusunsene? habersiz yakanlanmaya tercih ederim şahsen. *
sanırım gunlerimi oylece ibadetle geçirirdim, ve bir yerden sonra da artık ölmek için dua ederdim.
zaten kötü baslamış bir hayat anca kötü bitebilir, istifa etme fırsatı verilmişken asla kaçırma.
tabi bende oyle bir sans var ki muhtemelen mucizevi bir sekilde iyilesirdim. istemiyorsam mutlaka olur zaten.
