Tamamen içgüdüsel olduğunu düşünüyorum. Üniversiteye gittiğim zamanlardı. Her gün geçtiğim yolun kenarında bir şey dikkatimi çekti. Üstü başı yırtık, toz içinde ve evsiz olduğu her halinden belli ergenlik çağlarında bir kız neredeyse bitmiş bir rujla kırık bir aynaya bakarak dudağını boyuyor ve gülümsüyordu kendine bakıp. Ne birine kendini beğendirmeye çalışıyordu ne de kötü bir amacı vardı. Sanırım bir anlık da olsa kendini iyi hissetmek istiyordu ve başarıyordu da. Yıllar geçti ama hafızamda oldukça net yer alıyor.
Gideceğin yere gorusecegin insanlara gore değişir. Bazen canın hiç istemez pasakli pasakli çıkarsın yolda kesin bi tanış gorur rezil olursun. Bazen yardirirsin resmen saç makyaj falan ama tek bi insanla bile goruşmeden gelirsin.bazen kendini güzel görmek istersin bazen karşıdakine güzel görünmek...
Yada çok cirkinsindir makyajsız bi halta benzemiyosundur. Amann ne bileyim.
