- denizde bir balıksan, atılan ağlara yüzmektir.
- hayatın kendisinden daha geyik hissediyorsan, avcıların tüfeğine alnını dayamaktır.
- bilinen çizgilerin ötesine geçmek, çizgilerin kayboldğu yere adım atmaktır.
daha çocukken düşündüğüm girişim. çocukların ölürlerse, günahsız olduklarından cennete gideceklerini öğenmiştim bir yerlerden. intihar edenlerin cehenneme gideceğini biliyordum, ama mükellef olmadığım için bu sorun da halloluyordu. aptallık yaptım, kaçırdım fırsatı.
"şeytan diyor ki" fikriyle başlayan, depresyonla yoğurulup kendini besleyen, en sonunda da patlayıp siyahlaşan, bir karadelik gibi yaşamı emen, yok eden şey. Hem cesaret, hem de korkunç bir sakinlik istiyor..
ayrıca şöyle birşeyler var, belki alakalıdır.. (bkz: #1880806)
intihar siktiriboktan bir meseldir.. sıradan bir ölümden daima daha fazla acı verecektir geride kalanlara.. zira ne kadar da çok sayfa doldursa intiharına ve sebeplerine ve nedenlerine dair kendini öldüren, geride kalanların içindeki suçluluk duygusunu katiyen silmeye yetmeyecektir bunlar.. romanlar yazsa kar etmez yani.. kendisini yetiştiren, bildiklerinin en temelinde yatanların kaynağındaki kimseler yani ailesi kendilerini daima bu intiharın bir parçası ya da hiç değilse, en hafif ihtimalle, bunu engellemeyi başaramamış, burunlarının dibindeki insanın çöküşünü görememiş, hayatlarının bir parçası olmuş insanın yaşamını sürdürebilmesi için hiçbir şey yapamamış birer insan olarak ızdırap duyacaklardır..ve bu deneyim artık tüm hayatlarına ve tüm yaptıklarına bir şüpheyle bakmalarına neden olacaktır..o güne kadar insanlara ve insan ilişkilerine dair tüm deneyimleri ve bu deneyimlerden edindikleri bilgiler bütünüyle sarsılacaktır.. giden, geride kopyalarını bırakacaktır, lakin onlar için intihar artık hayatlarında yeri olmayan birşey(yol ,yöntem gibi kelimeleri özellikle kullanmıyorum) olacaktır..
bu kitaplar ömrümüzden çalıyor. okumayın! roman karakterlerine kanıyoruz, sonra hepimiz canlı ölüler oluyoruz.
yapmayalım, hayat kitap aralarında değil, biz ayraçlar değiliz. gündelik hayat dediğimiz şey, hiç de anladığımız anlamda "sanatsal" bir şey değil. hangimiz görmüyoruz ki bunu? ölümün sanatla ilişkili bir tarafı yoktur. ölümün yaşamın içindeki herhangi bir şeyle ilişkili bir tarafı yoktur. mezarlığa gidin, göreceksiniz bunu. ölüm tarihinin doğum tarihinden sonra yazılı oluşunun hiç de şiirsel bir yanı yok. sanat biraz da keyif işidir (kim ne derse desin, böyledir bu) ; ölümden keyif alan biri varsa; "hiç durma" derim ona; "bileklerini kesmeye başla bakalım. dikey olsun."
"isteyerek ölen kişi ile istemeden ölen insan
arasında, temelden, kökten bir fark vardır:-
ilki, her şeyin ötesine geçmiş olmakla, huzurludur;
ötekiyse, hiçbir şeyi çözmemiş olmakla, huzursuz...
"bitmeyen sükunlu gece" ile "kabir azabı"
arasındaki fark da bu farkta yatsa gerek... " (bkz: oruç aruoba)
bir de bu var, evet. ama defalarca onlarca hap yutup, sonra birilerine bir şekilde gidip midemi yıka diyen insanlar tanıyorum; defalarca intihar mektupları yazıp çok da yaratıcı yollarla intihar edip, ölümün eşiğindeyken yardım çağrısı yapan insanlar tanıyorum, bir de her şey güzelken, gülüyor oynuyorken, bir gün sıkılıp kafasına silahı dayayıp tereddüt etmeden çeken insanlar tanıyorum. yani diyorum ki, gerçekten isteyerek ölmek, ya da ölmeyi gerçekten istemek, adım başı rastlanır bir şey değil; cesaretin çaresizlikle kesiştiği nokta, uzun ve ıssız yolların sonlarına doğru bir noktadır çünkü. ayrıca, elbette yine eminim ki, bu noktanın da sanatla bir ilişiği yok!
bir de şu var ki, yaşamla ölüm arasındaki seçim, temelde bir seçim olmayabilir aslında. yani bilinen iki şeyin karşılaştırmasını yapıp seçmek değildir burdaki. bilinenden bilinmeye gidiştir sözkonusu olan. çünkü kimse görmedi intihardan sonrasını. kimse emin değil. emin olanlar bile emin değil. ölümden sonra ne hissedileceğini ya da tamami hissizliğin ne olabileceğini kimse bilmiyor çünkü. çünkü biz uyurken bile hayattayız.
yani işte, intihar; yoğun çaresizliktir. saçma değildir, ama hayata dair değildir. bahsettiğimiz ve konuşabildiğimiz şey, intiharın yalın hali değil, yansıma ya da gölgeleri olabilir en fazla.
olum animiz tum yasamimiz boyunca aklimizin bir yerlerinda durur. merak ederiz ister istemez. nerede? nasil? neler hissedecegim? ve daha yuzlercesi.
intihar tum bu sorulara kendi cevabimizi vermemizi sagladigi icin ozgurlestiricidir.
Adalet Ağaoğlu'nun "Hayır" romanındaki temel izlektir. Roman kahramanı, umutlar ve uğraşlarla geçen yaşamının kıyısına geldiğinde intiharı düşlemeye başlar. Çoğu örnekte olduğu gibi burada da entelektüelin yaşamdan kendi kendini uğurlamasıdır aslında. Bütün alternatifler tükendiğinde insanın daldığı dipsiz bir kuyu gibidir.
birikmis sıkıntıların, acıların, sorunların, dertlerin aslında herseyin sona ermesini saglayan hede. obur dunya'ya bu sekilde gidecek olanları gercek bir sıcak kanlı arkadas bekliyor; zebani.
teorisi hayattan vazgeçmenin pratik yolu. bir takım psikiyatrik araştırmalara göre, çoğu insanın bilinçaltında, geride bıraktığı insanlara bir mesaj bırakmak ve onlara acı çektirmeyi düşünerek gerçekleştirdiği eylem. şov haline dönüşürse komik oluyor, ki bu bizim medyamızda ülkemizde çok oluyor.
"... canına kast etmiş kuşlar misali onlar tüylerini yola yola, çıplak tenlerini saklaya saklaya, yaşarlar öldüre öldüre kendilerini. sigara ve alkol ve stress ve hüsran ve sağlıksız yaşam bağımlıları. bilinçli kasıtlı zarar ziyan uygulayıcıları. tutarsızlık abideleri kimileri de, kırmızı et yemezler de mesela, kıpkırmızı olucaya dek acıtırlar kendi etlerini, canlarını, kurban kesilmesine karşıdırlar da fena halde, kendilerini olur olmaz her hadisede kurban etmekten geri durmazlar. hep yanlış insanlara aşık olurlar ne hikmetse, canlarını en çok acıtacak olana bağlanırlar illa ki, bile bile, gene gene, yanlışlarla doğrulamak istercesine bu marazi hayatı; hep bir keskin sirkedir vicdanları kendi küpüne zarar, sızlar sızlar; başkasının taşına, sapanına ne hacet, onlar kendi kendilerinin en büyük düşmanı, içleri bir gayya kuyusu, uğuldar, uğuldar; her esintide biraz daha bükülür, her dönemeçte biraz daha sapar, en nihayetinde mademki akacak başka mecra olmadığına kanaat getirdiler; yatağının altını oyan hırçın ırmaklar misali yaralar yok ederler kendilerini. bir kez intihar edenlerin cenaze namazını kılmakta direnir nice imam; biiiiiiiiiiiin kez intihar edenleri bir kez olsun fark edemeden... "
(bkz: elif şafak)
Ben kendimi öldürürsem bu, kendimi yıkmam için değil, ama kendimi yeniden oluşturmam için olacak. intihar, benim için, kendimi zorlu bir uğraşla yeniden ele geçirmemi, varlığımın içine baskın yapıp girmemi, belli belirsiz ilerleyen tanrıdan önce davranmamı sağlayacak bir araçtır yalnızca. intiharla kendi tasarımı yeniden doğaya uyguluyorum, ilk kez kendi irademle biçimlendiriyorum her şeyi. Bana uygun olmayan organlarımın koşullandırmasından kendimi kurtarıyorum ve yaşam, bana düşünmem için verileni düşündüğüm saçma bir talih oyunu olmaktan çıkıyor. Yani kendim seçiyorum düşüncemi ve güçlerimin, eğilimlerimin, gerçeklerimin yönünü. Güzel ile çirkinin, iyi ile kötünün arasına yerleşiyorum. Askıda bırakıyorum kendimi. hiçbir yana eğilim göstermeden, yansız; iyilerin ve kötülerin kışkırtmalarının kurduğu dengenin kurbanıyım.*
denetleyemediğim bir şey var içimde. arabamla bir köprüden geçiyorsam
aklımdan mutlaka intihar geçer. intiharı düşünmeksizin bir göle ya da
okyanusa bakamam. çok durmam üstünde. 'intihar'. aniden yanan bir ışık gibi.
karanlıkta. çıkış yolu olduğunu bilmek içerde kalmayı kolaylaştırır.
anlıyor musunuz? yoksa sonu deliliktir. o da hiç hoş değildir dostlarım.*
insanın kaybedecek hiçbir şeyi kalmadığı anda hayatının artık önemli olmadığını düşünüp, cacına kıyması eylemidir. zira kaybedilecek her zaman birşey vardır, adına hayat denir. en önemli en değerli olandır.
kişinin sabahi beklemeden geceden demir almasidir. kenefler akan denizleri isteyenlere verip gün dogadan mechule gitmesidir. hiçbir sey düsünememek, yukardaki babanin oyunlarini bir kenara atip herseyin cebine koyup gidebilmektir. birakabilmektir bir seydir intihar. damla damla gebermektense işin kökten haletmektir... gün bulutlu gök bulutlu, henüz ortada yok güneş...
hayatı ve kalanları(-eğer varsa) terketmektir.
gerisinde bıraktıkları, kendisi için üzülecekleri varsa bir bakıma bencilliktir.
aslında bir bakıma da birçok zevki yaşamaktan mahrum olmaktır.
kaçmaktır belki de korkaklıktır hayattan.
zayıflıkta varılan son noktadır.
mücadeleyi yarıda bırakmak, savaşın ortasında kaçmaktır.
bazen de kaçıştan çok terkediş amaçlıdır, kendisinin terkedilmesinden intikam alma amacıyla kişi intihar eder geride onu terkedene mektupları bırakarak ve onu sonsuz bir vicdan azabı içinde boğar.
hayatta mutlaka her insanın aklından geçen, kimilerinin aklındansa hiç çıkmayan bir konudur.
bütün akıl hastalarının da tedavi edilmediği takdirde vardığı son noktadır.
