eylemi gerçeklerştirmeden önce; geri dönüşü olmayan yola girmeye hazır olduğundan emin olmalısın...
en az 5698 kere düşünülmeli aksi halde kusmuğunuzda boğulurken veyahutta beyninize oksijen oranının az olduğu vakitte pişmanlık fayda etmez...
saatler filminde julian moore yatağa uzanır ve sular yükselmeye başlar....
gerçekten tüyleri diken diken eden bir sahne...
--spoiler--
sadece halüsinasyon. ölmüyo...
--spoiler--
not: şu anda tnt ekranlarında yayınlanıyo. bahsedilen sahne birazdan...
hakkında yazılan tüm entryleri okuduğum sayılı başlıklardan biri bu başlık..
insanların tek bir olguyu algılayışlarındaki farklılığı okudum. bunu okurken mutlu oldum*
intihar etmek..
güçsüzlük olarak gören de olmuş bu başlıkta bunu, cesaret olarak, kaçış olarak, hatta bir erdem olarak gören de. kimisi ergenlikten dem vurmuş.
bende kendi algılayışımı cümleye dökmek istiyorum..
bir durakta bekliyor gibi hissediyorum kendimi. dönüp bakıyorum "hangi duraktayım, bulunduğum yerin adı neymiş lan" diye.. üstünde büyük harflerle hayat yazıyor.. otobüsü bekliyorum, gelince binip gidicem. numarası yok otobüsün, üstünde ecel yazıyor olmalı, daha önce geçmedi bilemiyorum..
ama an geliyor beklemekten sıkılıyorum, yüküm çok ağır zaten.. otobüsün de ne zaman geleceği belli değil.. yüküm de çok ama çok ağır!
bunun için tanrıya kızmayı bırakalı da uzun zaman oldu, onu anlıyorum sanırım. kendim yüklendim bu kadar şimdi niye yüküm ağır geldi diye zırlayayım ki??
beklemekten sıkılıyorum, yükümün ağırlığından uyuşuyor bedenim, hissetmez oluyorum.
"ulan lanet olsun böyle işe" deyip sinirleniyorum, ben sinirli bi insanım. hatta sinir hastası bi insan. tedavi olmuştum bi ara ama ona ne oldu bilemiyorum. taksiye binmeyi düşünüyorum çabucak gitmek, daha fazla beklerken eziyet çekmemek için..
e bu taksiye yüklü bi miktar para vermek de lazım şimdi. cebimdeki parayı çıkarıp bakıyorum; üstünde atatürk'ün falan resmi yok, bir çerçevenin içinde cesaret yazıyor.. taksiye binmeye yetcek kadar param olup olmadığını kestiremiyorum. hem paraya da kıymak lazım şimdi..
düşünüyorum; getirileri götürülerinden fazla olacak gibi çıkarsa sonuç, binicem taksiye.. param yetmezse de yetmesin.. taksici canımı alacak değil ya??
tüm hayallerini bir kenara bırakıp kadere boyun eğdin andır. fiziksel ölümden bahsetmiyorum. beden yaşar ama duygular ölmüştür. bir makineye dönüştüğünü farkedersin. kendini bırakırsın, hayat akıp geçsin diye beklersin artık.
insan vücudunda milyarlarca hücre var ve bu hücrelerin herbirinin ayrı ayrı görevleri mevcut. teker teker ayrı işler yapan bu hücreler resmin bütününe bakıldığında tek bir iş yapıyorlar: hayat. her allah' ın günü bıkmadan usanmadan çalışarak bir hayat yapıyorlar, ürettikleri şey hayatın ta kendisi. inanılmaz bir ritmle yılmadan, yorulmadan çalışıyor, hayat ne kadar boş demiyor, ne kadar sıkıcı demiyor, neden her gün aynı şeyleri yapmak zorundayım demiyor bu orkestra. her gün aynı tuşara basarak aynı sesleri çıkardığı halde yaptığı işten birgün olsun bıkmıyor. ancak o orkestranın sözde maestrosu olan insan ne yapıyor? kendisine zevk vermeyen birkaç kötü günü üst üste yaşasa "bıktım, usandım bu hayattan" diyerek teslim bayrağını çekiyor. kendisine hayat veren o milyarlarca hücreyi intihar ederek bir anda ölüme mahkum edebiliyor. herhalde insanın kendisini yaşatarak ölümden kurtaranlara vereceği cevap bu olmamalı.
intihar etmek ;(gitmek) yine bir gidiş çeşididir ama bu sefer sen değilde arkadankileri ağlatan bir gidiş.ciddi cesaret isteyen bir işlem.genelde hayatın tadı tuzu kalmadı diyip seçerler..sakın...hayatta tuzdan başka lezzetlerde var.
lakin, bu işte bi terslik var.
namussuzların hicbiri gitmeyi istemez kendi isteğiyle nedense. siyasi aktörlerimizin coğunun yaptığı kusurlar yüzünden iyice arsızlaştıklarını gördügümde tümünü japonya'ya gönderip 'onur' seminerlerine katılmasını, ülke ve halka verdikleri zarar yüzünden 'buralardan gitmenin' bir onur olduğunu harakiri yöntemiyle öğrenmelerini gönlümden geciriyorum.
hangi din veya görüş olsun fark etmez, azıcık bile öbür dünya inancı olan kişinin yapmayacağı eylemdir.
intiharı düşünen kişinin bu dünyası zaten bir anlamda b.k olmuş demektir, öbür tarafı da b.k etmeye ne gerek var ki veya öbür dünyanın güzel olma umudunu yok etmeye.
alternatiftir, belki de alternatiflerin en acıtanı.
çocukluğunuzun birlikte geçtiği, yeni yetme ergenken aynı kişilere takıldığınız, en yakın arkadaşınızın sevgilisinin, başka bir arkadaşınızla otururken durup dururken ben artık ölmek istiyorum diyerek balkona çıkıp aşağı atlaması, orada hayatını kaybetmesi, herkesin donması, hayatın donmasıdır. size kalan ise psikologlarla yapılan bitmek bilmeyen seanslar, beyninizde ona dair birkaç resimdir, simsiyah saçlarının kokusudur.
merak ettiğim şeylerdendir, bir binadan atlarken ne hissedilir?, boynuna ipi geçirirken elin titrer mi? bileklerini keserken kan birden fışkırır mı?, kafandaki silahın tetiğine basınca patlama sesini duyar mısın?... aslında merak ettiğim acılardan kurtulmak için kalkıştığın intihar canını daha çok acıtır mı?
