Kimisi korkak der, kimisi cesaret der. Kim ne derse desin, bu konu sadece iki kelimeden oluşsa bile (bkz: intihar etmek)
oldukça ciddi ve geniş bir yelpazeye sahiptir. Be diyorsun sen? Diye sorular soruyor olabilirsiniz tabii. hemen anlatıyorum,
intihar etmenin çeşitli sebepleri, çeşitli yolları vardır. her insan yapabilir. intihar süsü verilmiş cinayet bile vardır. bu kadar çok çeşitli olmasına rağmen tek bir kelimeye dayanır. Son.
Hazır aklıma gelmişken, bir sürü çeşidi vardır intiharın. intihar edecek kişinin, yüksek dozda aldığı hapıdır, benzin ile banyo edip yanıcı madde (bkz: Kibrit, çakmak vb.) kullanası vardır, eğer yüksek katlara sahip bir apartman, gökdelen de yaşıyorsa, köprü varsa, elveda dünya! benzeri son kelimeleri söyleyip bodoslama yere, suya çakılması vardır, tabancası vardır, yasal yada değil. Ağzını açar, tetiği çeker. ben bu kadarını biliyorum. yine de uygulamayı düşünemediğim olaydır.
Bazen düşünmüyor değilim herşeyi bırak git geride diyorum. Bırak arkada kalan ne halt yerse yesin şimdiye kadar yaptıklarının vicdan azabını çeksin diyorum. Bir yandanda bişeylerin yarım kalma fikrinden bile nefret ediyorum. Ben ki salatayı bile yarıda bırakıp başkasına yapması için vermeyen biriyim. O yüzden yapar mıyom bigün bilmem ama şimdilik yapamacağım belli.
bana her zaman zavallılıgın nirvanasi gelmiştir yani benim çok dört dörtlük bir hayatım yok kendimce sıkıntılarım var ama siktigimin dünyasına elimdeki tek kozuda vermem zamanı gelince kendi yöntemleri ile alacak zaten.
Yakın zamanda bir dostumu, abimi kaybettim bu şekilde. Arkada kalanlar dünya tatlısı bir anne, kız kardeş ve camiden taşan arkadaşlar oldu. O gün canazeye gelen çoğu insanla arası bozuktu son bir senedir. Buna bende dahilim. Ama haberi aldığım anı hatırlıyorum ne olursa olsun bir daha suratına bakmam dediğim adamın artık olmadığını öğrendiğimde nefesim kesilmişti. Keşkelerle bırakıp gitti soğuk sulara o bizi. Hiçbir şey çözülemez değildir yeterki yardım isteyebil.
Kişinin kendi isteğiyle hayatına son vermesi. Benimse - tanımdaki kişiden daha canlı biri olarak - çocukluğumdaki strese girip problem olarak gördüğüm tüm olaylardan tek kurtuluş çarem. O zamanlar geceleri beni cehenneme atma diye dua edecek kadar Allah'tan korkan biri olmam bile bu girişimlerimin önüne geçememiyordu, şimdi bakınca ne çocukça. Otorite gördüğüm bir büyüğümden ödünç aldığım kalemi yanlışlıkla kırmak kadar basit bir olay karnımda ağrılara, o ağrılar da beni evdeki tüm hapları renklerine göre kategorize ettikten sonra sırayla ikişer kez içmeme sebep olabiliyordu mesela. Şu an ceviz kabuğunu doldurmayacak fakat o yaşımda beni "şimdi ne yapıcam" çaresizliğine ve panikliğine sürükleyen komik olaylardan bir tanesinden kurtulma yolunu da evimizin önündeki yolun ortasına uzanarak üzerimden kamyon geçmesini beklemede bulmuştum, cidden. Sonra yengem fark edip kaldırmıştı yoldan, o kadar insan geçmişti yanımdan kimse bir şey dememişti. Ailemden kopmayı da temel ihtiyaçlarımı düzenli karşılayamayacağımı bildiğim için bir çeşit intihar olarak görürdüm. Sokaklarda nasıl yaşanırdı ki zaten. Şimdi sorsan annem hep "bunu tutamazdık her gittiğimiz yerde kaybolurdu" der. Beni en yakın okula / camiye / karakola götüren kaç yabancı kola tutundum ben de sayısını bilmem.
Sonra tabii büyüdüm büyüdüm eşek kadar insan oldum. Yaşadıkça biriktirdim, biriktirdikçe hayatıma daha çok değer biçtim. Her çaresiz anımda uygulamaya çalıştığım intihar girişimlerim hayal gücünden yoksun ilkel kaçışlara dönünce yerini hiçbir şey olmamış gibi davranma haline bıraktı. Bir şeyi hiç olmamış gibi hayal edersem beynim gerçekten de olmamış gibi tepki verir, ayırt edemez diye düşündüm. Mesela Birgün okula bi geldim lisede 8 kişilik sınıfta diğer kalabalık sınıflara nazaran ciddi anlamda vakit geçirdiğim arkadaşımın babasının öldüğünü öğrendim. çocuk ortada yok tüm rastladığım hocalar benden numarasını istiyor baş sağlığı dilemek için, bense kaç yıl geçti bir kez bile başın sağolsun diyemedim ona. Bön bön yüzüne baktım çünkü beynim "eğer böyle bir olay olmamışsa gerekli tepkileri de veremem sori" modundaydı; tepki veremediğimden utandıkça sustum, sustukça daha çok utandım ve belli bir zaman sonra silinip gitti.
Baya zaman oldu bir keresinde rüyamda çocuğum olduğunu gördüm. O kadar istemiyorum ki ama, daha bir sürü sınav var kim bakacak buna diye korkuyla çocuğa bakıyorum. Ne yapsam beğenirsiniz bilmem. Aldım çocuğu önümdeki masanın altına atıp ayaklarımla itebildiğim kadar ileri ittim. Ortada bir çocuk yoksa sorun da yok demekti çünkü. O rahatlamayla uyanınca bi daha uyuyamadım. Çocukluğuma, olaylara direkt somut eylemlerle tepki verdiğim o döneme dönsem ve elime bir bebek tutuştursalar naparım diye düşünüyorum da şu an. En fazla Kemal sunal gibi ağlardım ya, çocuğa zarar verecek de halim yokaddmf.
Hala intihar benim için acil çıkış kapısı niteliğinde, böyle bir şeyi yapmaktan aska gocunmam. Zaten daha çocukken bilinç kaybının bırak kendisinden sadece fikrinden bile tat almış biri olarak ondan uzak durmak için geliştirdiğim savunma mekanizmamı aşacak büyüklükte bir şey yaşamadıkça bulaşmam. Kaldı ki nasıl ölüme teşebbüs edileceğini gerçekten unuttum, mutlak suretle beceremem gibi geliyor artık. Şimdilik hayatımdaki sorunlar o halının altından taşıp da takıldığım bir engel olana kadar haylice vaktim, düştüğüm engelde elimden tutup beni kaldıracak birisi de var. Ölene kadar hayattayım yani, merhaba.
bir insanın hiçbir şart ve koşulda içinde bulunmaması gereken durum.
yıl 2005-2006
liseyi henüz bitirmişim, babam ailecek ( totalde 4 kişi )
bizi karşısına almış anlatıyor.
durumlar kötü, bir nevi kumar oynadık ve kaybettik. elimizdeki her şeyi almaları muhtemel, bu borçlar bizim, hepsini ödeyeceğiz.
bir süre arabamız, paramız şuyumuz buyumuz olmayacak.
hatta üniversiteyi kazanmanız durumunda bir sene geç başlama ihtimaliniz de var. dershane de yalan olabilir.
o yaz çalışıp dershaneye yazılmıştım, kendi paramla. babam da dediği üzere bitmiş, tükenmişti.
lakin şerefini satmadı hiç, her kim ki borcun var dedi eldekiler satılıp ödendi.
yıl 2016, yıllık 10 milyon cirolu, x bin kârlı bir şirketimiz var. vergilerimiz, sgk ödemelerimiz düzenli ödeniyor.
çalışanlarımız mutlu, biz keyifliyiz.
babam o gün bitti diyerek oyunu bitirebilirdi, yapmadı. bize o günler için hep şunu söyledi.
bir şeyin resim olabilmesi için farklı renkler lazım. o günlerde hayatımız karanlıktı, ama bir yerde beyaz çizgiler olacaktı ki resim olsu. o beyaz çizgiler için savaştım. ( ya babama da bunu kim öğrettiyse amk, hep aynı şeyi söylüyor )
itibardan söz açıldı sonra;
para kazanılır kaybedilir, mühim olan itibarı kaybetmemek diye ekledi.
5 yıldır ticaretin beyin takımındayım, muhasebe bölümünden buraya geldim.
sizi temin ederim büyük bir şirket olabilmek için önce büyük bir insan olmak gerekiyor.
ben eminim banka hesabında onlarca milyonu olan adamlardan daha çok itibar görüyorum. çünkü bırakmadık, aile olup birlik olmayı başardık.
