bir çok kişi intiharı korkaklığın ve cesaretin çakışması olarak yorumlar.
bu yorumdaki hak verilen kısım, eylem için cesaret gereksinimidir. bünyene fıtrati olarak kodlanmış en büyük içgüdün, yaşamda kalma içgüdündür. öyle bir içgüdüdür ki yaşamını koruyabilmen adına salgılanacak noradrenalin ve adrenalinle fiziki sınırlarının kat ve kat üzerindeki işleri başarabilirsin.
korkudan kasıt nedir peki? bütün bir ailesini trafik kazasında kaybetmiş adamın, acı hakikate uyku haricindeki sürenin tamamında suratına çarpan tokat misali tanık olmasından çekinmesi midir korku?
kişisel yapı, nörolojik ve psikolojik değişikliği hatta zekasal üstünlüğü yüzünden varoluşsal acılarla daha fazla yüzleşen, dış yaşamın her zerresindeki iç karartıcı detayları sezebilen bir insanın bu sorgulayışlara boğularak buna katlanamayıp yaşamına son vermesi. bu korku mu?
anne sevgisinden muzdarip büyüyen ve küçüklüğünden beri dışlanması hasebiyle bütün insanlığa nefret kusan bir genç düşün. sorgulayışların, kendisinin nefretini yaşam içgüdüsünden baskın kılan gencin karmakarışık psikolojiler içinde intihar etmesinde sezilebilir bir korkaklık duygusu gördün mü?
intihar etmek, dünyanın gürültüsü içinde sağır kalmış bir insanın sadece geriye kalan fizyolojik işitme duyusunu cesurca yok etmesidir.
Cesurluk safsatasını bi kenara bırakırsak bi insanın yaşamaya değer sebebi olmamasıdır. Ya da içinde bulunduğu kaotik durumdan çıkacak bir yol bulamamasıdır. Tıbbın bilimsel olduğunu kafanıza sokup size uygun bir ruh sağlığı uzmanıyla görüşün. Asıl cesaret tüm zorluklara rağmen desteklenerek yaşamayı seçmek. Bunları da hem maddi hem aile hem de kişisel olarak bir dünya içinden çıkılmaz sorun yaşamış aynı duyguları sonuna kadar hissetmiş genç bir insan olarak yazdım buraya hadi eyvallah.
