haberleri ne zaman izlesem sıkılıyorum. insanlar durduk yere birilerine çatıyor, çocuğunu öldürüyor, zarar veriyor, öldürüyor, devamlı öldürüyor. o kadar büyük bir nefret ve egoyla yapıyor ki, birini tamamen hayattan koparacak bir öfkeyle hem de. gerçekler bunlar olmamalı. gerçekler ölü gibi kokmamalı.
Sağlıksız birine gittiğinizde onu o an hasta olması,
Fakir birine gittiğinizde onu o an parasının olmaması,
Yetim birine gittiğinizde onu o an ailesizlik,
Sınavda başarısız olmuş birine gittiğinizde onu o an dersler ,
Ergenliğe giren birini o an sivilceler ,
Sevgilisiyle kavga eden birini o an sevgilisinin tavrı,
Arabası bozulan ufak çocuğu o an bu ,
Uykusuz olan birini o an halsizlik
karnı ağrıyan kızı o an karın ağrısı,
Her şeyi olan bir insanı o an elde edecek hiçbir şeyi kalmadığını düşünmek,
Aşık olan birini o an sevda
Ölümden dönen birini o an bu kaza
yaşadığına üzülen birini o an hayata tutunmak ,
Bu liste uzuyor 'an'lar bitmiyor.
anlar bitmediği gibi dertler de mutsuzluklar da bitmiyor. Kimse dönüp bir an bile şükür etmiyor. Acılara şükredebilecek olgunlukta değil insanoğlu. Henüz eremedi o mertebeye.. aldığı meyve çürük çıktı diye , sınavda ayşe onu geçti diye , hava soğuk diye hava sıcak diye yok hayır neden böyle diye elinde olan olmayan her şey için mutsuz olmakla meşgul insanoğlu. Anlarını 'anı' olamayacak nitelikte geçirmekte , yitik gitmekte dibi olmayan mutsuzluğunda hatta mutsuzluğun dibine ulaşamamaktan bile mutsuz olmakta..
Durduk yere sebepsiz yani o kadar sebepsiz ki saçma ötesi bir vaziyetle uykudan kalktıktan sonra yine sebepsiz yere odadan bedenini yere surukleye surukleye çıkarma girişiminde bulunurken ayak serçe parmağının o yıllardır sadık dostun olan dolaba ya da kapı pervazına çarpması sonrası göz yaşartıcı acıdan hemen sonra gelen duygudur mutsuzluk .
