çok fazla şey hissetmiş olmak. acı, üzüntü, korku, endişe çok fazla hissedildiğinde bir yerden sonra hayattan soğuyor insan. hiçbirini hissedemez oluyorsunuz.
çok sevdiğiniz bir aile ferdinin kaybı veya en samimi duygularınızla sevdiğiniz kızın/erkeğin size ilgi duymaması sizi zamanla duygusuzlaştırır. asıl zor olanı ise bu iki en büyük acıyı aynı zamanda çekmektir.
yoktur. okuyorum da bana uygun birşey bulamadım ya. şahsen başımdan ne geçerse geçsin ben yine aynı saf, aynı salak. aldatılmak falan duyguları öldürmez, tekrar aşık olmaya ya da sevmeye engel değil ki. en fazla güvensizlik ve yanında bonus şeyler kazandırır. hatta kişi aynı şeyleri yaşamamak için otokontrollü davranmaya çalışır ama ne fayda. tekrar aşık olursun, tekrar inanırsın, sadece bu kez paranoyaklaşıp manyağa bağlarsın. hayatı karşındakine de kendine de zehir edersin. o olur. hatta duygusuz olmayı denersin, bu kez aynıları olmayacak der kendine söz verirsin ama yapamazsın. sen sensindir.
duygusuzluk tahminimce çocukluktan gelen sevgi eksikliği, travma ya da şiddet görme sonucu ortaya çıkar çoğunlukla. bir de çok acılı yaşanmışlıkları olan, en yakınlarının ölümünü görmüş olan insanlar duygusuzlaşabilir.
birbirine benzeyen insanların hayatına girişi ve bu insanların bir kez daha hayatının içine sıçması. sonraki dönemlerde yav he he demeyi öğrenmiş olursunuz. aşık olmayı bırak, daha da acımasızlaşırsınız.
Ilgi , sevgi , iyi ahlak , iyi niyet , sevecenlik dostluk, bunlari başkalarına gösterirsen sen zararlı çıkıyorsun kendilerini tengri (tanri) zannediyorlar , ve siz kazık yiyorsunuz , kullaniliyorsunuz peki noluyor?
yavaş yavaş insanlari tanıyorsunuz , onlari öğreniyorsunuz , insanlardan soğuyorsunuz , adam gibi insan olmadığını anlıyorsunuz ve yolunuza yalnız devam ediyorsunuz , bu güne kadar hep değer verdim lakin hep ben kaybeden taraf oldum hiç kazanamadim hep böyle devam etti artık kafama takmıyorum olacaklar olsun , acı ama gerçek .
insanı duygusuzlaştıran şeyler ümitsizliktir kapıldığı ümitsizlikten kurtulmak için hiçbir şey yapmamasıdır.insanları suçlu görmesidir. çevreyeye ilgisizleşmesini kendinden bilememesidir.
Yediğin kazıklar , gördüğün vefasızlıklar. O kadar şey öğrenirsin ki kendi kendine defans oluşturur ve artık bazı durumlara tepkisiz kalırsın. Acıma duygun yok olur.
Ancak bunun dışında iki istisna vardır , karnı aç birini ( ki özellikle bu bir çocuksa ) gördüğünde , hasta ve düşkün , yardıma muhtaç birini gördüğünde yelkenlerin suya iner. Bu durumda tepkisiz kalan insan değildir.
