ben buna inanmiyorum.
evrenin sihirli bir dili olduguna inaniyorum.
ımdat dedigimde beni kurtarmaya helikopterle gelen var, trenle gelen var, kosarak gelen var. ıhih.
ben dostluga inaniyorum. galp.
Eskiden bu yalnızlıkla övünüyordum, artık içimi sızlatıyor.
Başka insanlar çok güçlü, mantıklı, iradeli biri deyince; diğerleri bunun hokus pokusla yapıldığını zannediyor. Oysa bu her şeyi tek başına yapmak zorunda kalmanın bir getirisi. Uzun vadede getiri de sayılmaz...
aslında insanları güç zamanında yalnız bırakanlar kendi karakterini kişiliğini gösteriyorlar,asıl yüzlerini gösteriyorlar,marifet mutlu güzel günde değil kötü günde güç zamanlarında müşkül durumda yanında olmaktır,hayat acımasız yapacak bir şey yok,ne zaman dara düşsen,yardıma gereksinimin olsa insanlar hayır der,bahane bulur,ama güzel neşeli huzurlu bir gün olsun cümle alem etrafında olur,bu insanlık mı,bu merhamet mi,bu vefa mı? sorarım size arkadaşlar.
