kopkoyu bir umutsuzluğa düşünce evden dışarı çıkmak istememek, telefonlara bakmamak, sonsuza dek yalnız kalıp makus talihine ağlamak istemek gibi şekillerde zuhur eden istek.
Aynı çevrede vakit geçirip, aynı kendinizi anlatamadığınız insanlarla iletişime geçince baş gösteren hissiyat. Onca konuşma, onca bakışma bir süre sonra o kadar yorucu gelmeye başlıyor ki kendi benliğinizi dahi terk edeseniz geliyor.
Yalnız kalmak illet bir şey. Bir yandan o kadar güzel, o kadar huzurlu bir yandan canınızı sökercesine acılı. Bu iki durumun arasında bocalayan insan hem huzuru hem acıyı tadıyor. Sonuç olarak sıkıntı sebebiyle insanlardan uzaklaşıp yalnız kalmak yine zaman zaman sıkıntı doğuruyor.
Hayat garip.
Aile tabii ki candır ama, insansızda olmaz.
sevin.
karşılıksız koşulsuz sevin.bu hayatın yükünü hafifletir. Sevin insanları ama çokta umursamayın hiçbir şeyi.
Kaybeden olmazsınız..
herkes kalbini kırdığında -çok kez- ve kimse özür dilemediğinde yapayalnız hissedersin. kalabalığın içinde yalnız kalmaktansa herkesten uzakta olmak daha mantıklıdır.
