insan ın gerçek acıyı ve mutluluğu yaşayabildiğini söyleyebilmesi için gerçekten her ikisi içinde ağlamış olması gerekir. aşırı duygularının dışa vurumudur gözyaşları. bu yüzden kutsaldır.
Tuhaf varlık sahiden. insanları sevmediğini düşündüğü halde esasında çok sevenini de gördüm(o hala sevmiyorum diye tanımlıyor); insanları sevdiğini sandığı halde aslında sevmeyenini de gördüm(o hala seviyorum diye tanımlıyor).
Hatta kabaca şöyle tanımlara siz de denk gelmişsinizdir. insanları sevmiyorum, çünkü insanlara zarar veriyorlar. Kendine yol yapmak mı bu.
Ben sandığım ben, asıl ben ve öteki mevzuları.
bir iddia der ki; insanların tüm hayatı boyunca yaşadığı tüm ilişki geliştirme biçimleri özünde anne babasıyla geliştirdiği ilişkinin tekrarıdır temel duygusal tonlamalarda.
yaratıcısının ruhundan aldığı nefesle tanrı vasıflarını taşıyacak kadar kutsal bir olguyken, ezici bir üstünlükle şeytan kavramından bile aşağılık olabilen ikiyüzlü varlık, yaratılmış, ölümlü nesne.
insan nötr bir kavramdır. insan dediğinizde akla din ırk cinsiyet gelmez. Kültür renk yada yaş gelmez. Bu da insanın nötr olduğunu gösterir. Sırf bu nedenle biri başka bir diğerinden üstün olmayan canlıdır.
Akıllı olmasına karşın, dünyaya en çok zarar veren canlıdır. Bu dünya sadece bizim değil gelecek nesillere de temiz bir dünya bırakmalıyız. Kimse onları düşünmüyor.
"Dünya herkesin ihtiyacına yetecek kadarını sağlar, fakat herkesin hırsını karşılamaya yetecek olanı değil."
düşüncesizce uremeye devam eden bok türü. düşüncesizce ve bencilce ürüyorlar. durdursun birisi bunları.afrikada susuzluktan,suriyede savaştan ölürken,asgari ücretle ay sonunu getirmeye çalışırken bile üremeye devam ediyolar.benciller.
yüzü dünya lekesi ve mağdur
parmakları bu kadar lirik olanı sevdiğimden beri
her eşyanın en kötü yeri
bir bıçağın en korkunç fikriyim
aslında bıçak ve eski bazen kırmızı bir işe yarar
uğrun uğrun kaş
yavaş yavaş göz
beni burada uzun uzun bırakan ol sebep
bakın kolay değil bir yüzü her sabah katlayıp saklamak
her akşam bir çukuru özenle örtmek
tam değil yarım yarım şeylerden bahsediyorum hep
dilimde dönmeyen şık bir ölüm var
şık bir kuyu şık bir umur şık bir öd
bak hep dersi tarih olanlar var
hep suyu ve zamanı yanlış çevirenler var bir dünyada
bak bu soyu sopadan gelenlerin masalı ahşap bir yalan
ahşap ve yalan
yine de masalımdan düşmeye geldim
aslında bana seni ve denizi yanlış bir maviye çevirdiler
bu yüzden hep tenhaydı ağzım yavaştı aklım
her yanlış kalbin tam ortasında güya tercüman
ellerimin yalnız kaldığı her masada en feci kambur bendim
kambur bendim ve kalmak adında bir huyu sevdim
gitmedim zehir zehir doldurduğum defterlerden başka
beni henüz gitmeye ikna etmedi dört kuyu kitap
dilime dolanmadı hiç bir ahu
sözün güzeli değilim zamanın incesi olamam
sokağa seslenenleri öldüren sokağın kahrıyla derler ki
kalbi acilen fazla olan biriyim
kederin atlası, haşa
eskinin eski kıymeti değil düpedüz lekeyim
şahsen kambur
sadece kekeme
