Tolstoy un sevmediğim kitabı. 7.sınıfta okuttular. Bir daha da tolstoy okumadım. Okumak istemiyorum. Saçma bir kitap. Ateist değilim ama her şeyin allah a bağlanması zavallılık ve cahillik. insanı kaderci yapar. (çok - lencem biliyorum ama bunu demeliydim.)
bana göre bir insanı tanımanın en kestirme yolu, ona bu soruyu sormaktır.
insan ne ile yaşar, insan ne ile yaşar, insan ne ile yaşar.. bu sorunun cevabı elbette ki kişinin hayattan beklentilerine göre şekillenir, peki kişinin beklentilerini şekilendiren nedir? yaşadığı dış dünyası mı , yoksa iç dünyası mı? bir nevi fizyoloji-psikoloji ikilemi , belki de her ikisinden birer kaşık.. üstad anton cehov'un güzel bir sözü vardır, "kimsenin hayallerinde yaşamıyorsanız, ölmüşsünüz demektir"
yani sevgiden mahrum yaşayan bir insan solmuş bir çiçektir.
Beni felsefeme gore kesinlikle umutlari ile yasar. Umutlari olmayan insanlar yasama isteklerini yitirirler. bazilari sosyal ortamdan elini etegini ceker, kendi yanlizliklarinda kaybolurlar, bazilari da hayatlarini tamamen sonlandirir.
tolstoy'un bu kitabı kısa hikayeler şeklindeydi,işin kötüsü bir gün dini geçinen bir radyoda "insan ne ile yaşar" kitabındaki bilge kişi ile kral arasındaki hikaye resmen bir menkıbe (dini yaşanmış hikaye)gibi anlatmışlardı.
insan sevgiyle yaşar diyeceğim ama günümüz insanı öyle de böyle de yaşıyor .
bir abim uzatmıştı kitabı bana...
''okudun mu'' diye sormuştu.
kapağına bakmıştım: (bkz: tolstoy) (bkz: insan ne ile yaşar)
bir müddet durup da bir şeyler anımsamaya çalışmıştım.
bir çağrışım oluşmadığı için ''hayır'' demiştim.
''hediyem olsun, okumanı isterim'' diye kitabı bana uzattığında, teşekkür ederek almıştım.
aradan aylar geçmiş, çantamda unuttuğum kitap, aklımdan ve gündemimden çıkmıştı.
ve dün gece, hasbelkader gördüm.
elime aldığımda okumak gibi bir niyetim yoktu.
ilk sayfasına göz attıktan sonra uyumayı düşünüyordum.
daha ilk cümlede bir çağrışım oluştu.
cümleler, sözcükler yabancı değildi.
devam ettim okumaya...
son sayfasına kadar iştahla ve huzurla okudum.
kitabı yıllar önce okuduğumu hatırladım.
nerede ve ne zaman okuduğumu değilse bile, birkaç defa okuduğumu çok iyi anladım.
vakti zamanında, hikayenin içimde bıraktığı tortular kabarıp da ruhumu toza dumana buladı.
sevindim.
aynı zamanda hüzünlendim.
huzur buldum.
aynı zamanda pişmanlıklar yaşadım.
özledim.
utandım...
gözlerimin feri arttı.
dizlerimdeki takat azaldı.
--spoiler--
okuyun arkadaşlar,
bir dost meclisinde...
kundakta uyuyan bebeğinizin baş ucunda,
sevdiceğinizin başı omzunuzda...
anneciğinizin ayakları başınızın üstünde...
babanızın eli alnınızda...
okuyun arkadaşlar,
elleriniz infak ederken...
mırıldanın,
gözleriniz puslu bakarken...
anımsayın,
yüzünüzü dönmek ya da sırt çevirmek arasında kaldığınız her dilemmada...
anımsayın...
--spoiler--
insanın gönlüne sevgi hükmeder,
ve insan
ancak sevgi ile yaşar...
Günümüze bakarsak internetten kopan birisi ya da neti kesilen biri yAsamadigi iddaa eder.
insan ne ile yaşar mantikli soru değildir.
Hiçkimse kendisine bahsedilenle yetinmez.
insan ne ile yaşamak ister?
Soruyu tolstoy sormus kitap yazmış ama günümüze uyarlayinca pek bi diyalektigi yok.
insan çok şey istemeli insan sukretmeli insan nankör olmamali.
