Bir kere talihsiz bir adam. Sadece 12 kişi iman etmiş kendisine, onların da biri dönek biri satıcı.... Yine de yılmamış.
Çok naif. En günahkarları bile affetmiş.
Çok iyi. Kendisini yakalamaya gelen romalı askerlerden biri çıkan arbedede yaralanır. Elleri kelepçeli olduğu halde yaralı askerin kulağını iyileştirir.
Hüzünlü. Çarmıhtaki son sözü "baba, beni neden bıraktın" olan bir adam bu...
insan.... Kendisini hiç de öyle ayrıcalıklı biri olarak görmüyor. Atfettiği bütün önem üstlendiği göreve dair. Yoksa öyle çıkıp da "ben şahaneyim, şuyum buyum" diye böbürlenmemiş. Geçimini marangozluk yaparak sağlıyor, daha ne olsun.
Eksiksiz bir inanca sahip. Kendisini dinlemeye gelenlere balık-ekmek ikram eder. Uzun bir hadisedir bu. Olayın sonunda bir açıklama getirir duruma ki gözleriniz dolar.
Kendisine inanmıyorum ama yüce bir insan olduğu kesin. Onun tanrısının önünde eziliyoruz, rüzgarın ezdiği bir ot gibi. Bizim değerimiz onun tanrısının önünde eğilmemekle ölçülüyor. Basit olmasaydı onu sevebilirdim. Onunla tanışmak isterdim kesinlikle.
peygamberlik kariyeri genç yaşta ve hazin biçimde sona ermiştir bir dizi rivayete göre. öğretisinde giderilmesi olanaksız tutarsızlık ve mantıksızlıklar bulunur. yaşadıysa meczup olma ihtimali çok kuvvetli. bunun tanrı olduğuna inanan herkes akıl hastasıdır. biraz aksi ve ve ukala bir şahsiyet olsa da zekidir ve sevginin işlevselliğine dikkat çeker.
isa Aleyhisselâm bir Yahudi ile yola çıkar. Yanlarına ekmeklerini de almışlardı. Fakat Hz. isa'nın iki, Yahûdinin ise üç ekmeği vardı. Yahudi, Hz. isa'ya göstermeden ekmeğin birini yedi. isa aleyhisselâm, Yahûdinin üç ekmeği olduğunu biliyordu.
Senin üç ekmeğin vardı, biri ne oldu? diye sordu.
Yahudi: «Benim ekmeğim iki idi» diyerek yalan söyledi.
Yollarına devam ediyorlardı. Bir cüzzamlı hastaya rastladılar, isa aleyhisselâm asası ile hafifçe bir vurunca hasta iyileşti. Yahudi bunu gördü, îsa (a.s.) yine ekmeğinin kaç olduğunu sordu. Yahudi: «iki» diye cevap verdi.
Biraz ileride bîr âmâya rastladılar, isa aleyhisselâm teveccüh etti âmânın gözleri açıldı!
Ekmeğin kaç idi? diye sordu.
O yine iki olduğunu söyledi. Bu minval üzere Isa aleyhisselâm'ın mu'cizelerini gördüğü halde Yahudi îman etmemekte ısrar eder ve yollarına devam ederler.
Bir müddet sonra isa aleyhisselâm bir ağacın gölgesinde yatıp uyumaya başlar. O muhitin valisinin hasta bir kızı vardı. Ölüleri dirilten, hastalara şifa veren zatın kendi memleketine geldiğini duyup aratmaya başlar. Ağacın altında uyumakta olan isa Ruhullah'ın yanına varırlar. Yahudi gelenlere ne aradıklarını sorar. Onlar meseleyi anlatıp hasta çocuğun iyileşmesi için yardımını dilediklerini söylediklerinde; Yahudi: «O sizin aradığınız benim... Getirin hastayı iyileştireyim» der.
Hastayı getirdiklerinde deynekle bir vurunca çocuğu öldürür. Yahûdiyi hemen yaka-paça valinin huzuruna çıkarırlar.
Çocuğu öldürdüğü için öldürün bunu!, der vali.
Bu sırada isa aleyhisselâm uykusundan uyanıp asasının kaybolduğunu görür ve biraz sonra da meseleyi öğrenir. Kerameti asada sanan yahûdinin asılmak üzere olduğunu görüp:
Bu benim arkadaşımdır. Bunu serbest bırakırsanız, çocuğunuzu biiznillah diriltirim, der. Maalmemnuniye kabul ederler.
isa aleyhisselâm ölünün başına varıp: «Kum biiznillah» deyince çocuk ayağa kalkar. Ve hastalıktan da kurtulur.
isa aleyhisselâm'ın bu mu'cizesini de gören Yahudi'de hâlâ îman alâmeti yoktur.
isa (a.s.): «Kaç ekmeğin vardı?» diye sorar ve Yahudi'den gene, «iki» cevabını alır.
Yollarına devam ederler. Bir müddet gittikten sonra beş parça külçe altına rastlarlar. Külçe altını o anda taksim etmek mümkün olmadığından isa aleyhisselâm:
Kimin ekmeği üçse o üç parçasını alsın, iki ekmeği olan da iki parça alsın, der.
Bu zamana kadar ekmeğinin iki olduğunu ısrarla söyleyen Yahudi:
Benim üç ekmeğim vardı. Birisini senden gizli olarak yedim. Ben üç parça almam lâzım, der.
isa aleyhisselâm: «beşi de senin olsun» diyerek külçe altınları ona bırakıp gider. Bir anda milyonların sahibi olan Yahudi sevincinden ne yapacağını şaşırır ve altınların arasında: «Bu da benim, bu da benim» diyerek koşmaya başlar. Biraz sonra oraya iki kişi gelir, onlar da altınlara ortak olmak isteyip; «biz de alacağız» derler. Yahudi bakar ki, kurtulmanın imkânı yok: «Ben eve gidip, at ve araba getireyim. Siz ben gelinceye kadar burada bekleyin. Ben altınları kesmek için bir de testere alır gelirim» der ve gider.
Eve varır, karısına zehirli bir börek yaptırıp atları ve arabayı alarak gelir. Tabii ki, bu işleri yapıncaya kadar biraz gecikmiştir. Öbürleri ondan şüphelenirler ve altınların tamamına sahip olmak için Yahûdiyi öldürürler. Öldürdükten sonra da: «Nasıl olsa altınlar bize kaldı. Şu böreği yiyelim de ondan sonra gideriz» deyip zehirli böreği yerler. Netice malûm... Her üçü altınlardan istifade edemez ve dünya hırsıyla geberip giderler. Gittiği yoldan geri dönen Hazreti isa, altınların yerinde durduğunu ve üç kişinin de bu altınlar yüzünden öldüğünü görüp, dünya nimetlerine meyletmediği için Allah'a şükreder.
incil'i okurken hitabından ve konuşmalarından çok ama çok etkilendiğim peygamber. onun ciddi duruşu, insanlara olan hitabı, inandım deyip samimi olmayan kişileri suçlaması filan... kısacası etkileyici biri.
müslümanlar biliyorsunuz ismailin ogullarından gelme. ismailin babası, hazreti ibrahim, biliyorsunuz oglunu ve karısını (yani ismailin annesini) pic gibi ortada birakmış, yani hiristiyanlar müslümanlara siz piclerden geliyorsunuz dese güzel mi mk? ayrica ismailin annesi coğu kaynaklara göre esirmiş. onun icin birakin böyle varsayımları.
Dan Brown'un Da Vinci Şifresi
eserinden sonra ortaya çıkan
bir görüşe göre, isa, Mary
Magdalena ile evlendi ve bir
çocuk sahibi oldu. Fransa'ya göç ettiği düşülülen isa'nın
Sion manastırında yaşadığına
inanılıyor.
