ermeni asıllı türk vatandaşıdır, gazetecidir, aydındır, düşünürdür, düşüncelerinden korkulandır, susturulandır, demokrattır, düşünce suçlusudur, düşünmesine engel olunandır, fikirleri çığ gibi büyüyendir. bir demecinde '' benim bu topraklarda gözüm var. Evet. Ama üstünde değil altında; buraya gömülmek istiyorum ben. '' demiştir. birçok milliyetçiden daha vatanseverdir, bir çok soyu sopu türk olandan daha çok sevmektedir ülkesini. bu yüzden rahatsızlık duyulmuştur.
ne ermeni diasporası sahip çıkmıştır, ne türkler sahip çıkmıştır. ortada kalanlardandır, avrupa'nın 1915'teki rolünü açık biçimde ve korkmadan anlatan gazetecimizdir.
"ermeni olduğum için hayatımda birçok ayrımcılık yaşadım. bunlardan biri de askerlik yaparken oldu. 1986'da denizli 12. piyade alayı'na sekiz aylık kısa dönem askerlik için gittiğimde, devremdeki tüm arkadaşlarıma yemin töreninden sonra erbaş rütbesi taktılar ve bir tek beni ayırıp er olarak bıraktılar. iki çocuk sahibi koca bir adamdım, umursamamam gerekiyordu belki. amma velakin koymuştu bu ayrımcılık. tören sonunda herkes ailesiyle mutluluğunu paylaşırken, teneke barakanın arkasında saatlerce ağladım."
demin youtube da sonuna kadar tahammül ederek bir röportajını izledim. diyor ki vay efendim türkler ermenilerden korkuyormuş topraklarını alacak diye, ermeniler de türklere kızyormuş soykırımı kabul etmediler diye. tek çözüm diyalogmuş.
hangi kafayla bu açıklamayı yapmış çözemedim, ne de olsa ölmüş gitmiş şimdi bunun arkasından bile kötü konuşmak olmaz fakat sanmıyorum ki bir türk korksun ermenilerden topraklarımızı alacaklar diye. böyle bir şey olsa zaten galaksinin en büyük mantık hatası olurdu.
türkiye demokrasisinin ne denli gelişmiş olduğuna dair bir örnek. siz bugün hala egemen güçlere aykırı şeyler söylediğiniz anda bırakın toplumdan dışlanmayı, düşüncelerinizin bedelini hayatınızla ödeme durumunda kalabiliyorsunuz. kendisini saygıyla anmaktan başka elimden birşey gelmiyor, rahmet diliyorum kendisine.
öldüğünü duyduğum anda bu ülkeden biraz daha soğuduğum, ölümünden sonra bu ülkenin adalet anlayışını gördükten sonra ülkeden daha fazla soğuduğum fikri ne olursa olsun neyi nasıl söyleyeceğini iyi bilen bi gazeteci.
hrant'ın arkadaşları amacına ulaşmış, onun öldürülmesinde ihmali olan kamu görevlilerine sonunda dava açılabilmiştir.
(bkz: muammer güler)
(bkz: celalettin cerrah)
ve 28 kamu görevlisi daha dava listesinde...
başarısız bir ermeni yazar, ölünce meşur olanlardan.
merak ediyorum; şimdiler de yok "kardeşimdi" , "abimdi" diyenler, bu adam ölmeden önce adını biliyorlar mıydı? hatun düşürmek için che tshirt i giyen liseliler gibi, "farklı düşünüyorum", "eleştirmekte gerekiyor ama", "yabancı yazarları takip ediyorum" ayağı çeken, evet ayağı çeken kişiler türemiş.
katili cezasını da en ağır şekilde çekmelidir, bir insanı öldüren bütün insanlığı öldürmüş gibidir, bunun da vicdan azabını da çekmesini isterim -vicdanı varsa- tıpkı herhangi bir vatandaşı öldüren herhangi bir katil gibi. ne fazlası , ne azı.
öldürülüşünün yıl dönümüyle ilgili o gün hiçbir şey yazamadım. ama bugün türkiye için önemli bir diğer kaybı anarken yine düştü aklıma. o zaman yazamadım. şimdi hala yazarken bile kelimeler zorla çıkıyor elimden. çünkü nispet yapılır gibi katilinin gözümüze sokulmasını hazmedemiyorum. susuyorum. çünkü katilinin sırtının sıvazlanmasını, hapiste semirtilmesini, annesinin onunla gurur duyuşunu aklım almıyor. ama şundan eminim ki er ya da geç türkiye dahil dünya böylesine zalimlerin eline kalmayacak. şimdi vicdanları dahi rahattır belki ama bugüne kadar kimse kimsenin hakkını yiyerek rahata ermedi, onlar da eremeyecek.
devletin ve kademelerinin öldürüleceğini bildiği ve ahmet taner kışlalıabdi pekçi gibi gazetecilerde de olduğuna benzer şekilde failinin adam gibi öğrenilmediği insandır.yakalanan maşanın haricinde gerçek suçlular yakalanmamış ve yakalanamayacaktır.gerçek suçlular aramızda dolaşmaya devam ederken adaletin yerlerde olduğu bu muz cumhuriyetinde bir sonraki suikastı merakla bekliyorum.
hrant dink bir ermeniydi.seçilmiş değil, doğumla edinilmiş kimliğiyle ermenilik...ama bu kimliğiyle sindirilmiş bir yurttaş olarak değil, bir muhalif olarak yaşamayı kendi seçti.ne büyük bir paradokstur ki, bu özgür seçiminden dolayı adından bile vazgeçti.sol hareket içinde ermeni kimliğini gizleyerek, fırat adıyla var oldu..
tûba çandar'ın "hrant" isimli kitabından alıntıdır.
--spoiler--
hablemitoğlu, emeç, mumcu, ipekçi vb.. cinayetler. bunlar bu kadar ses getirmezken dink olayının bu kadar ses getirmesi ilginçtir. yukarıdaki 4 insan bu ülkenin en az dink kadar kendi evladı olmasına rağmen örneğin çetin emeç kim desen sokakta kimse bilmez. nedir bu amk, sanki öyle bir demokratik, özgür, insan hakları üst düzeyde ülkeyizde dink bu ülkenin başına gelen ilk suikast mıdır? nedir bu kadar sesin sebebi.? nerde kaldı mumcu, ipekçi ve diğerleri..
--spoiler--
5-10 yıl içinde bu da unutulacaktır.
unutulmadı diyelim.ne olur 10 yıl sonra..hiçbir şey.
özür..bir şeyler değişir.şu an 25 kiyo alıp semiren pezevenk, 10 yıl sonra bir partiden milletvekili olur ve ağababaları gibi(mehmet ali ağca) "türkiye seninle gurur duyuyor" sloganları eşliğinde "kahraman" ilan edilir.
vatan haini sayılacak türden eserleri arkasından bırakan, sözde türklere "hepimiz ermeniyiz" dedirtecek kadar aramıza sızmış, gereğinden fazla abartılmış balon bir gazeteci.
Allah rahmet eylesin.
Ne iyi adamdı diyemiyorum çünkü ölene kadar hiç tanımazdım.öldükten sonra anladığımız da amacı:sözde ermeni soykırımını kabul ettirmekmiş.
Bu adam birtakım milliyetçi geçinip, ülkesine ne kadar zarar verdiğini anlayamacak gerizekalı tarafından araştırıldı, takip altına alındı; öldürürsek kahraman oluruz diye de hunharca öldürüldü.
şimdi kim kahraman ilan edildi?
samast mı?
birkaç liseli ergen tipli o yaşlarda nedense milliyetçi daha sonraki yıllarda solcu olan aptal sarışın kız aşık oldu.
birkaç sanatçı kılıklı başharfi ismail türüt tarafından adına türkü yakıldı, ağzına bi parça bal sürüldü, ömrü (inşallah)hapislerde çürüyecek bir kişi oldu,
şimdi bu bir mücadeleyse, bu bir başkaldırıysa, bu bir savaşsa kendilerince, kim kazandı?
adam ölümüyle verdiği mücadeleyi zaferle bitirdi, yıllarca kalemiyle ispatlamaya çalıştığı düşünceleri hiç de beklemediği şekilde ispatladı.
ölürken soğuk kaldırımda, altı delinmiş ayakkabısıyla şunu diyordu" ben demedim mi size türkler barbardır diye"
eşi mikrofonu eline aldığında üzgün değil gururluydu;kocası haklı çıkmıştı çünkü.şimdi hrant dinki öldürerek iyi bişeyler yaptığını düşünenler üzülsündü, şimdi bütün dünya görmüştü.
4 yıl geçmiş üzerinden hala bir karara bağlanmamış davası, bir kez daha haklı çıkıyorlar mı?türkiyenin hukuki sürecine bakış açısı oluşturuluyor mu kamuoyunda?
ben de evet diyorum izlerken, kalemin kılıçtan keskin olduğunu bilemeyen gerizekalılar var içimizde ama biz özümüzde iyi insanlarız be hrant abi.
o ve niceleri..
huzur içinde yatsınlar bile diyemediğim, her halukarda huzursuzluklarını yüreğimde hissettiğim ve kendimi hiç olmasamda sorumlu hissettiğim bu ülkenin gerçek ''aydın''larından..
avcılar tarafından kanatları kırılan, acımadan katledilen bu ''adam''lar, şu ülkede saygı duyduğum ender insanlardan..
utanmazların, bitmek tükenmek bilmeyen nefretin kol gezdiği ülkemde yaşamayı en çok hak edip, yerin altında sonsuza kadar yaşayacak olanlardan..
4 yıl önce bu gün, şu saat, bu dakikalarda güvercin tedirginliğini sanki bana emanet etmiş gibi kopup giden bir güvercinin arkasından, umutsuzluğu tüm ruhumda hissetsem de, yine de onun ruhun da, yaşıyorken ve hala yaşadığına inandığım umuttan ilham alarak, huzur içinde yatsın diyorum şimdi..
huzur içinde yat hrant..
huzursuzluğunu ben aldım yüreğime..
biz aldık..
sen huzur içinde yat..
