Bir kez geldi mi üzerinize yapışıp kalan histir. insanı bol bol kendisiyle konuşturur.
Aylar geçirirsiniz bu hisle belki de daha yıllar geçecek bilemezsiniz. Defalarca farkına varırsınız düzelmeyecekse uğraşma dersiniz kendinize. Ama bir an gelir yine uğraşırken bulursunuz kendinizi. Küfür edersiniz her şeye.
Belki de rahatlatan tek şey bu küfürler olur. Ağız dolusu...
Hayat gerçek yüzünü gösterdiği andan itibaren yaşanan histir. O his geldi mi kolay kolay bırakmaz yakayı. Vesvesedir, bilirsin ama atamazsın üstünden.
Evet hiç bir şey düzelmeyecek ve bu gidişat değişmezse yaşama sevincine dair hiç bir reaksiyon göstermeden, adeta ölü gibi yaşamaya devam edeceğiz. Bu da bizi doğrudan ya da dolaylı yoldan gerçek ölümün, kendi kıyametimizin kollarına bırakacak.
Batmışsan artık yukarı çıkmaktan başka yol yoktur. O yüzden karamsar olmamak gerek. Sen kendine güvenip yola çıkmazsan battığın o yere yapışır kalırsın.
