işte hayatın sırrını çözmüş insan cümlesi bu. her güzel şeyin bir sonu vardır. ama aslında her şeyin bir sonu vardır. ee, her son da bir başlangıç değil miydi zaten...neymiş demek ki, her güzel şey bir başlangıçmış!..ne güzelmiş hayat; ne kadar kolay, rahat...
insan mazoşizminin yarattığı paradokslardan biri. her şeyin tersiyle varolmasının diyalektik gerekliliği.
"güzel" her ne ise, varlığı gibi devamlılığı da onu tanımlayana bağlı. alışkanlığa dönüştürdüğünde "özen"i ihmal etmeye başlaman da sonunu hazırlıyor. "güzel"in tanrısı da sensin, azraili de.
insanın mülkiyetle ilişkisi çok dramatik (hayır, hatta trajik). kaybetme korkusu taşımadığı hiçbir şeye "sahip"likten tatmin olmuyor. düz adam iyi açıklamış: "ya benimsin ya toprağın.
