Nedense çevremdeki her insana koşulsuz şartsız bağlanıyorum.
Ağzıma etse, kendimce arka planda aklama programlarımı çalıştırıyorum.
- ama öyleydi, böyleydi.
- ama derdi sıkıntısı vardı.
- ama, ama, ama...
Sanki hayat gailesi bir tek karşımdaki insana ait, beni kapsamayan bir çabaymışçasına...
Halbuki bırak ipinin ucunu, uçsun gitsin şu balon. Zaten patlayacak bir yerde, elinde mi patlasın?
bu rahatlık birazda; çıkarınca, acaba ben mallık mı yaptım çıkarmakla duygusunun asla insana gelmemesi ile olandır. yani böyle düşündürtmez hiçbir zaman. hayatınızdan çıkaracağınız insan bellidir sizin zihninizde. acabası olmaz, hep bir rahatlık olur harbiden.
Kamburu kazıyıp dik yürümenin en bilindik yoludur hayatımızdan insan aforoz etmek.
Gereksiz insanlar sadece yüktür, külfettir. Yükler sorumlulukları ağırlaştırıp beli büker. Kendimize ayıracağımız vakitten çalıp onlara çar çur etmedir bu gereksiz insaniyetli halimiz.
insanın kendi kendisinin hırsızı olmasini sevimli gösteren yersiz bağ kurulur o insanlarla.
Yaklaşık 7-8 ay evvel Yeni eve taşındım, yeni işim var, arkadaş çevremi eledim, akrabaların hepsi engelli, yetmedi aileden de üstünü çizdiklerim var.
Benim için gerçekten(!) Önemli kişileri işaretledim. Tenhayım...sakinim... özgürüm...