dün gece eskişehir 222 parktaki konserinde, 5 dakikalık sigara molası isteyip yaklaşık 20 dakika sonra sahneye dönen insan. ayrıca sahnenin önündeki güruhla kadeh tokuşturduğunu görünce neden ben yakın değilim yea diye içerlenmemi sağlayan insan. canlı dinlemesi apayrı bir zevk olan, müthiş şarkılara sahip olan insan olduğunu da söyleyebilirim, evet.
ön yarglarıma kurban gitmiş bir şahıs. kendisini ne haddime ise artık ikinci sınıf bir oyuncu olarak görür, karşıma çıktığı yapımlarda sallamam bile. ama -tabiki incir reçelindeki performansıyla gözlerimi kör edecek kadar ağlatan insan. söylediği şarkılar, içtiği rakılar, akıttığı göz yaşları sanki benim yerime söylemiş, içmiş, ağlamış gibi. o kadar. ayrıca müzisyen tarafına da ancak dün gece keşfedildi, tarafımdan. sevdim. bir sigara yaktım masanın üstünden alıp. hayatın melankolik yanından sıyrılmıştım, 7 ay öncesine kadar halbuki. iyi oldu.
